امام حسن: تفاوت میان نسخه‌ها

با اینکه در فتوحات عصر عمر شرکت نکرد؛ اما به‌دلیل هاشمی و قریشی بودن، از غنایم سهمی برای او در نظر می‌گرفتند.<ref>معروف حسنی، زندگی دوازده امام، 1389ش، ج1، ص521-522.</ref>  در فتوحات زمان عثمان، مشخصاً در جنگ إفریقیه (سال26 هجری)<ref>ابن عبدربه، العقد الفرید، ج۵، ص۵۸-۵۹.</ref> و طبرستان (سال 29 یا 30 هجری)<ref>طبری، تاریخ طبری، ۱۳۸۷ق، ج۴، ص۲۶۹.</ref> شرکت کرد.<ref>معروف حسنی، زندگی دوازده امام، 1389ش، ج1، ص523-524.</ref>  وی در تمام این مدت، در کنار پدرش [[امام علی]] و بر اساس مصالح [[اسلام]] عمل می‌کرد.<ref>معروف حسنی، زندگی دوازده امام، 1389ش، ج1، ص524.</ref> به دستور پدر، در غائلۀ شورش مردم علیه عثمان، وظیفۀ مراقبت از عثمان را بر عهده داشت و در این راه، زخمی شد.<ref>معروف حسنی، زندگی دوازده امام، 1389ش، ج1، ص525.</ref> در دورۀ خلافت پدرش، تا آخرین لحظه همراه و هم‌پای او بود و در تمام جنگ‌هایش شرکت داشت.<ref>معروف حسنی، زندگی دوازده امام، 1389ش، ج1، ص537 و 540.</ref>  در جنگ جمل با سخنان خود، مردم را تهییج و تشویق به مشارکت در جنگ با ناکثین (پیمان‌شکنان) کرد و خود نیز شجاعانه جنگید.<ref>عبدالحمید، سیرۀ اهل بیت، ص291.</ref> در جنگ صفین نیز ضمن تحریض مردم به جنگ با قاسطین، دلاورانه با معاویه و سپاهش جنگید. در پسِ این جنگ بود که امام علی نامۀ<ref>نهج البلاغه، نامه 31.</ref> معروف خود را که حاوی نکات اخلاقی و تربیتی است، به او نوشت.<ref>سید رضی، نهج البلاغه، ترجمه شهیدی، ۱۳۷۸ش، ص۲۹۵.</ref> وی در عهد [[امامت]] خود، حتی پس از پذیرش خلافت معاویه، آشکارا از سیاست‌های اوانتقاد می‌کرد.<ref>عبدالحمید، سیرۀ اهل بیت، ص291-292.</ref> <br>