امام علی بن الحسین: تفاوت میان نسخه‌ها

علی بن الحسین (علیه السلام) بزرگ‌ترین<ref>معروف حسنی، زندگی دوازده امام، 1389ش، ج2، ص129.</ref>  فرزند [[حسین بن علی]] و معروف به «ابن الخِیَرَتَین»<ref>مجلسی، بحارالأنوار، 1413ق، ج46، ص4.</ref>  است. کنیه‌اش، ابومحمد، ابوالحسن اول،<ref>مسعودی، اثبات الوصیه، 1362ش، ص317؛ مفید، الإرشاد، 1399ق، ص253.</ref>  ابوبکر، ابوالحسین<ref>شهیدی، زندگانی علی بن الحسین، 1377ش، ص8.</ref>  و ابوعبدالله<ref>حکیم، پیشوایان هدایت، زین‌العابدین، حضرت امام سجاد، 1385ش، ج6، ص53.</ref>  است. و القابش، سید عابدین،<ref>قمی، منتهی‌الامال، 1371ش، ج2، ص32؛ جعفریان، حیات فکری و سیاسی امامان شیعه، 1387ش، ص255.</ref>  زینت دوستان،<ref>مسعودی، اثبات الوصیه، 1362ش، ص315.</ref>  زین‌العابدین،<ref>حکیم، پیشوایان هدایت، زین‌العابدین، حضرت امام سجاد، 1385ش، ج6، ص27 و 29.</ref>  سیدالساجدین،<ref>قمی، منتهی‌الامال، 1371ش، ج2، ص32.</ref>  علی الخیر، علی العابد، علی الأغَرّ (نیک‌مرد، کریم الافعال<ref>دهخدا، لغت‌نامه، ذیل واژه أغرّ.</ref>)، ذوالثفنات (پیشانی پینه‌بسته)،<ref>جعفریان، حیات فکری و سیاسی امامان شیعه، 1387ش، ص262.</ref>  قدوة‌الزاهدین (پیشوای زاهدان<ref>دهخدا، لغتنامه، ذیل واژه قدوه.</ref>)، سیدالمتقین، امام المؤمنین، زین‌الصالحین، مَنارالقانتین (چراغ شب زنده‌داران و فرمانبرداران<ref>دهخدا، لغتنامه، ذیل واژه قانتین.</ref>)، امام‌الامة، البَکّاء (بسیار اشک‌ریز)، العدل، الأمین، الزکی و سجاد است.<ref>ابن‌شهرآشوب، مناقب آل ابی‌طالب، 1379ق، ج۳، ص۳۱۰؛ اربلی، کشف الغمه، 1381ق، ج۲، ص۳۱۷؛ .شهیدی، زندگانی علی بن الحسین، 1377ش، ص7؛ قمی، منتهی‌الامال، 1371ش، ج2، ص32.</ref>  این القاب از طرف کسانی به علی بن الحسین داده شده است، که نه [[شیعه]] بوده‌اند، و نه او را امام منصوب از جانب خداوند می‌دانسته‌اند!<ref>شهیدی، زندگانی علی بن الحسین، 1377ش، ص8.</ref>  در بین این القاب، سجاد و زین‌العابدین مشهورترند.<ref>حکیم، پیشوایان هدایت، زین‌العابدین، حضرت امام سجاد، 1385ش، ج6، ص53.</ref>  در روز یکشنبه یا سه‌شنبه یا پنجشنبه<ref>اربلی، علی بن عیسی، کشف الغمه، 1381ق، ج2، ص285.</ref>  یا جمعه پانزدهم جمادی‌الاولی<ref>قمی، منتهی‌الامال، 1371ش، ج2، ص29.</ref>  یا پانزدهم جمادی‌الثانیه یا پنجم<ref>معروف حسنی، زندگی دوازده امام، 1389ش، ج2، ص123؛ منتظرالقائم، تاریخ امامت، 1384ش، ص139.</ref>  یا هفتم شعبان سال 33،<ref>جعفریان، حیات فکری و سیاسی امامان شیعه، 1387ش، ص258.</ref>  35، 36،<ref>جعفریان، تاریخ سیاسی اسلام، 1383ش، ج2، ص605-606.</ref>  37،<ref>شهیدی، زندگانی علی بن الحسین، 1377ش، ص29، 30 و 39.</ref>  38<ref>مسعودی، اثبات الوصیه، 1362ش، ص317؛ مفید، الإرشاد، 1399ق، ص253.</ref>  یا 48هجری،<ref>جعفریان، حیات فکری و سیاسی امامان شیعه، 1387ش، ص256.</ref>  در مدینه<ref>مفید، الإرشاد، 1399ق، ص253؛ اربلی، کشف الغمه، 1381ق، ج2، ص285.</ref>  به دنیا آمد. 2 سال و چند ماه با جدش، علی<ref>عبدالحمید، سیره اهل بیت، ص325.</ref>  و 10<ref>حکیم، پیشوایان هدایت، زین‌العابدین، حضرت امام سجاد، 1385ش، ج6، ص57 و 131. </ref>  یا 12<ref>مفید، الإرشاد، 1399ق، ص253.</ref> یا 13 سال<ref>نصیری، تحلیلی از تاریخ تشیع و امامان، 1384ش، ص180.</ref>  با عمویش، [[امام حسن|حسن]] و 20<ref>مسعودی، اثبات الوصیه، 1362ش، ص326.</ref> یا 23 سال<ref>مفید، الإرشاد، 1399ق، ص254.</ref>  با پدرش، [[امام حسین|حسین]] همراه بود.<ref>معروف حسنی، زندگی دوازده امام، 1389ش، ج2، ص129.</ref>  مدت امامتش نیز 34<ref>منتظرالقائم، تاریخ امامت، 1384ش، ص140.</ref>  یا 35 سال و چند ماه<ref>مسعودی، اثبات الوصیه، 1362ش، ص326.</ref>  بود. دوران خردسالی و نوجوانی او با حکومت معاویه، آشفتگی و اختناق عراق، بحران‌های حجاز، درهم‌ریختگی سنت و پدید آمدن بدعت و تبدیل خلافت به پادشاهی موروثی، مصادف بود.<ref>شهیدی، زندگانی علی بن الحسین، 1377ش، ص 39 و 45.</ref>  وی معاصر با شش خلیفه اموی (معاویه بن ابوسفیان-38 تا 60 هجری-، یزید بن معاویه-60 تا 64 هجری- و معاویه بن یزید-64 هجری-) و مروانی (مروان بن حکم-65 هجری-، عبدالملک بن مروان-65 تا 86 هجری- و ولید بن عبدالملک-86 تا 95 هجری-) بود.<ref>طبرسی، اعلام الوری، ۱۳۹۰ق، ص۲۵۶ـ۲۵۷.</ref>  او دارای 15 فرزند<ref>مفید، الإرشاد، 1399ق، ص261.</ref>  (11 پسر و 4 دختر) بود.<ref>منتظرالقائم، تاریخ امامت، 1384ش، ص163.</ref>  در کربلا، در حالی که 21 یا 22 یا 23 یا 25 و یا 30 ساله بود،<ref>معروف حسنی، زندگی دوازده امام، 1389ش، ج2، ص123.</ref>  به همراه پدرش حاضر بود<ref>عبدالحمید، سیره اهل بیت، ص325.</ref>  و شاهد [[شهادت]] پدر، برادران، عموها و جوانان بنی‌هاشم بود.<ref>معروف حسنی، زندگی دوازده امام، 1389ش، ج2، ص129.</ref>  اما خود، به علت بیماری که معلوم نیست از چه برهه‌ای و از چه منزلی آغاز شده بود،<ref>شهیدی، زندگانی علی بن الحسین، 1377ش، ص50.</ref>  – درد شکم – نتوانست در معرکه قتال حضور یابد.<ref>مسعودی، اثبات الوصیه، 1362ش، ص319.</ref>  دشمن نیز به علت بیماری او، از کشتنش در گذشت و به همراه اسیران [[اهل بیت]] به کوفه و سپس شام گسیل داشت.<ref>شهیدی، زندگانی علی بن الحسین، 1377ش، ص51.</ref>  سخنان روشنگر و کوبندۀ او در بارگاه عبیدالله در کوفه و نیز در کاخ یزید و در مسجد جامع دمشق،<ref>جعفریان، حیات فکری و سیاسی امامان شیعه، 1387ش، ص270.</ref>  و برشماری شش خصلت ممتاز برای [[اهل بیت]] (علم، شجاعت، فصاحت، [[بردباری]]، جوانمردی و محبت)،<ref>حکیم، پیشوایان هدایت، زین‌العابدین، حضرت امام سجاد، 1385ش، ج6، ص79-82.</ref>  موجبات رسوایی دشمن را فراهم آورد<ref>معروف حسنی، زندگی دوازده امام، 1389ش، ج2، ص131، 133 و 134.</ref>  و آنان را وادار به سکوت و احترام به اسیران نمود.<ref>شهیدی، زندگانی علی بن الحسین، 1377ش، ص52-53، 69-71 و 73-75.</ref>  مردم عراق به زشتی کار خود پی برده و شامیان نیز دریافتند [[حسین بن علی]] و شهدای کربلا و نیز اسیران [[اهل بیت]]، خارجی و شورشی نبوده و نیستند.<ref>شهیدی، زندگانی علی بن الحسین، 1377ش، ص76.</ref>  همچنین، به‌دلیل اتّخاذ روش مسالمت‌جویانه و غیرمداخله‌گرانۀ علی بن الحسین با امویان،<ref>جعفریان، تاریخ سیاسی اسلام، 1383ش، ج2، ص621.</ref>  تنها کسی که پس از تصرف مدینه توسط سپاه شام، از تعرض و توهین مسلم بن عُقبه مصون ماند، علی بن الحسین بود.<ref>مفید، الإرشاد، 1399ق، ص260.</ref>  وی به واسطه زهری که ولید بن عبدالملک به او خورانید، در روز شنبه<ref>شهیدی، زندگانی علی بن الحسین، 1377ش، ص201-202.</ref>  یا دوشنبه، بیست‌ودوم،<ref>جعفریان، حیات فکری و سیاسی امامان شیعه، 1387ش، ص258.</ref>  دوازدهم یا هجدهم یا بیست‌وپنجم<ref>مسعودی، اثبات الوصیه، 1362ش، ص326.</ref>  [[محرم]] سال 92 یا 94 یا 95<ref>کلینی، الکافی، 1407ق، ج۱، ص468.</ref>  در سن 57<ref>مسعودی، اثبات الوصیه، 1362ش، ص326.</ref>  یا 58 سالگی<ref>جعفریان، حیات فکری و سیاسی امامان شیعه، 1387ش، ص257.</ref>  به [[شهادت]] رسید و در بقیع،<ref>مسعودی، اثبات الوصیه، 1362ش، ص326.</ref>  در کنار عمویش، [[امام حسن|حسن]] به خاک سپرده شد.  

چنان که امام علی بن الحسین، خود، در دیدار و گفتگو با مرد شامی تصریح و تأکید کرده است، آیات مودت،<ref>سوره شوری، آیه 22.</ref>  تطهیر،<ref>سوره أحزاب، آیه 33.</ref>  ذوی‌القربی،<ref>سوره إسراء، آیه 26.</ref>  خُمسِ غنایم<ref>سوره أنفال، آیه 41.</ref>  و آیه «و اولوا الأرحام بعضهم أولی ببعض فی کتاب الله»،سوره أحزاب، آیه 6.  در شأن او و سایر امامان شیعه نازل شده است.<ref>شهیدی، زندگانی علی بن الحسین، 1377ش، ص66.</ref>

امام علی بن الحسین، برترین بندگان خدا در زمانۀ خود، در [[اخلاق]]، بخشش، مهربانی به فقرا<ref>معروف حسنی، زندگی دوازده امام، 1389ش، ج2، ص127و 159.</ref>  و در علم و عمل بود.<ref>مفید، الإرشاد، 1399ق، ص254.</ref>  دانشمندان را به طور اعم ارج می‌نهاد<ref>معروف حسنی، زندگی دوازده امام، 1389ش، ج2، ص158.</ref>  و می‌گفت علم هر جا که باشد، باید به دنبالش رفت<ref>شهیدی، زندگانی علی بن الحسین، 1377ش، ص112.</ref>  و با کسی هم‌نشین ‌شو که برای دینت سود داشته باشد.<ref>ذهبی، سِیَر أعلام النُبَلاء، 1414ق، ج4، ص388.</ref>  از پیروانش می‌خواست در حق او مبالغه نکنند و به‌گونه‌ای سخن نگویند که نه با کتاب خدا سازگاری داشته باشد و نه با عقل و منطق؛ همگرایی، بلکه راه [[اعتدال]] پیشه کنند.<ref>معروف حسنی، زندگی دوازده امام، 1389ش، ج2، ص169.</ref>  <br>

مَثَل اعلای پرهیزگاری، [[عبادت]] و ورع، و نمونۀ بارز اخلاق محمدی و تجلی خُلق عظیم نبوی بود،<ref>حکیم، پیشوایان هدایت، زین‌العابدین، حضرت امام سجاد، 1385ش، ج6، ص20، 23، 148، 153-154.</ref>  هنگام وضو، رنگ رخسارش به زردی می‌گرایید،<ref>مفید، الإرشاد، 1399ق، ص256.</ref>  هنگام نماز، رنگ چهره‌اش تغییر یافته<ref>قمی، منتهی‌الامال، 1371ش، ج2، ص37 و 44.</ref>  و تمام اعضای بدنش به رعشه می‌افتاد،<ref>ابن عبد ربه، عقدالفرید، ج۳، ص۱۱۴؛ ذهبی، سیر اعلام النبلاء، ۱۴۱۴ق، ج۴، ص۳۹۲؛ ابن شهرآشوب، مناقب آل ابی‌طالب، 1379ق، ج۳، ص289.</ref>  در شبانه روز 1000 رکعت نماز می‌گزارد.<ref>مفید، الإرشاد، 1399ق، ص256؛ قمی، منتهی‌الامال، 1371ش، ج2، ص37 و 44.</ref>  هنگام نماز، خود را با [[عطر]] خوشبو می‌نمود،<ref>کلینی، الکافی، 1407ق، ج6، ص515.</ref>  تسبیحش زیاد و سجده‌هایش طولانی بود،<ref>حکیم، پیشوایان هدایت، زین‌العابدین، حضرت امام سجاد، 1385ش، ج6، ص158-159.</ref>  بیشترِ اوقات عمرش، [[روزه]] بود.<ref>حکیم، پیشوایان هدایت، زین‌العابدین، حضرت امام سجاد، 1385ش، ج6، ص163.</ref>  <br>

کاظم الغیظ بود و با رفتار کریمانۀ خود، خطاکاران را عفو<ref>إربلی، کشف‌الغمه، 1381ق، ج2، ص312.</ref>  و دشنام دهندگانش را شرمسار<ref>ابن شهرآشوب، مناقب آل ابی طالب، 1379ق، ج۳، ص296.</ref>  و به آنها صله می‌داد.<ref>شهیدی، زندگانی علی بن الحسین، 1377ش، ص135.</ref>  به بی‌کسان و غریبان و نیازمندان و فقیران و جذامیان، محبت کرده، آنان را ابتدا می‌بوسید و سپس [[صدقه]] می‌داد،<ref>ابن شهرآشوب، مناقب آل ابی‌طالب، 1379ق، ج۳، ص293.</ref>  همچنین، آنان را مورد ملاطفت قرار ‌داده و به منزل خود می‌آورد،<ref>کلینی، الکافی، 1407ق، ج۲، ص123؛ مطهری، سیری در سیره ائمه اطهار، 1383ش، ص100-101.</ref>  بدهی ورشکستگان و بدهکاران را می‌پرداخت،<ref>معروف حسنی، زندگی دوازده امام، 1389ش، ج2، ص162.</ref>  مخفیانه به فقیران و مستمندان کمک می‌رساند.<ref>مفید، الإرشاد، 1399ق، ص258؛ شهیدی، زندگانی علی بن الحسین، 1377ش، ص147.</ref>  به گونه‌ای با غلامانش شایسته رفتار کرده و حیثیت انسانی و اجتماعی آنان را ارتقا بخشیده و از این طریق تبعیض و فشار علیه آنان را کاسته بود،<ref>جعفریان، حیات فکری و سیاسی امامان شیعه، 1387ش، ص280.</ref>  که غلامانش از او نمی‌ترسیدند و او به خاطر این موهبت الهی، خدا را شاکر بود.<ref>مفید، الإرشاد، 1399ق، ص258.</ref>  <br>

او با آن که نیازی به برده نداشت، اما آنان را می‌خرید تا به اندک بهانه‌ای، آنها را آزاد ‌کند،<ref>شهیدی، زندگانی علی بن الحسین، 1377ش، ص151.</ref>  هیچ برده‌ای را بیش از یکسال نگه نمی‌داشت و هنگام آزادی نیز، اموالی را در اختیار آنان می‌گذاشت تا سربار جامعه نباشند.<ref>جعفریان، حیات فکری و سیاسی امامان شیعه، 1387ش، ص281.</ref>  برخورد انسانی وی با بردگانش، موجب جذب آنان به اسلام و [[اهل بیت]] و نیز، تشکیل نسلی از تربیت‌یافتگان و دانش‌آموختگان معارف ناب شیعی از تبار موالیان شده بود که همچنان رابطۀ خود را با او حفظ کرده بودند.<ref>حکیم، پیشوایان هدایت، زین‌العابدین، حضرت امام سجاد، 1385ش، ج6، ص202-204.</ref>  <br>

هنگامی که سواره بود، بانگ بر نمی‌آورد که راه را باز کنید، زیرا راه را مشترک و همگانی می‌دانست،<ref>جعفریان، تاریخ سیاسی اسلام، 1383ش، ج2، ص612.</ref>  به‌صورت ناشناس سفر می‌کرد تا به واسطۀ انتسابش به [[حضرت محمد|رسول خدا]]، بیش از آنچه حق خود می‌دانست، برای او امتیازی قایل نشوند،<ref>صدوق، عیون اخبار الرضا، 1378ش، ج۲، ص۱۴۵.</ref>  همچنین، بتواند هم‌پای سایرین، در خدمت اهل کاروان باشد.<ref>إربلی، کشف‌الغمه، 1381ق، ج2، ص319؛ مطهری، سیری در سیره ائمه اطهار، 1383ش، ص101.</ref>  20 مرتبه با ناقه‌اش<ref>مسعودی، اثبات الوصیه، 1362ش، ص325.</ref>  و چندین مرتبه نیز با پای پیاده به [[حج]] رفت.<ref>مفید، الإرشاد، 1399ق، ص256.</ref>  همواره به [[حج]] توصیه می‌نمود، زیرا آن را موجب سلامتی بدن، فراخی روزی و کمال [[ایمان]] می‌دانست.<ref>حکیم، پیشوایان هدایت، زین‌العابدین، حضرت امام سجاد، 1385ش، ج6، ص173.</ref>  در موسم حج، احترام فوق‌العادۀ مردم، تعجب صاحب منصبان و استنکار مقام شامخ وی را به دنبال داشت!<ref>مفید، الإرشاد، 1399ق، ص259.</ref>  که موجب إنشاد شعری معروف و ماندگار از طرف فرزدق شد.<ref>مفید، الإرشاد، 1399ق، ص259.</ref>

[[بردباری]] و [[کنترل خشم|فرو خوردن خشم]] خود هنگام غضبناکی، شکیبایی بر مصیبت‌ها، جلوگیری از تجاوز به حقوق دیگران، زاهدترین و در عین حال، سخاوتمندترین فرد زمانۀ خود، مؤانست و مهربانی با فقرا، پرداخت [[صدقه]] به مستمندان و نیازمندان، [[اخلاص]] در عبادت و عمل، [[عزت نفس]] و زیستن کریمانه، خشیت و تضرع به درگاه الهی، نسبت به [[خانواده]]، رئوف و مهربان و مددکار در امور [[خانه]]، نیکوترین مواجهه با والدین و دعای نیکو در حق آنان، رساندن بیشترین بهرۀ علمی به فرزندان و پرهیز دادن آنان از هم‌نشینی با دروغگویان، فاسقان، بخیلان، احمقان و قاطعان رَحِم، مدارا و مهربانی با بردگان و عدم مجازات آنان در صورت ارتکاب خطا و خلاف.<ref>حکیم، پیشوایان هدایت، زین‌العابدین، حضرت امام سجاد، 1385ش، ج6، ص31-47.</ref>

عالمان اهل سنت، چه در دورۀ خود او و چه پس از او، امام علی بن الحسین را ستوده‌اند<ref>جعفریان، حیات فکری و سیاسی امامان شیعه، 1387ش، ص261.</ref>  و او را فردی ثقه، امین، والامقام، بسیار پرهیزگار، کثیرالحدیث،<ref>معروف حسنی، زندگی دوازده امام، 1389ش، ج2، ص157.</ref>  أعظم الناس و أفقه أهل المدینه،<ref>ابن ابی‌الحدید، شرح نهج البلاغه، ۱۹۶۲م، ج۱۵، ص۲۷۴.</ref>  راستگو و معتمَد،<ref>حکیم، پیشوایان هدایت، زین‌العابدین، حضرت امام سجاد، 1385ش، ج6، ص27.</ref>  چراغ دنیا و زیبایی اسلام،<ref>حکیم، پیشوایان هدایت، زین‌العابدین، حضرت امام سجاد، 1385ش، ج6، ص219.</ref>  زینت و سرور عبادت کنندگان،<ref>حکیم، پیشوایان هدایت، زین‌العابدین، حضرت امام سجاد، 1385ش، ج6، ص25، 27-28.</ref>  عابد، پاک و خالص، بخشنده و باوفا،<ref>حکیم، پیشوایان هدایت، زین‌العابدین، حضرت امام سجاد، 1385ش، ج6، ص27.</ref>  معرفی کرده‌اند که کسی برتر و پرهیزگارتر از او یافت نمی‌شود.<ref>ابن‌کثیر، البدایه و النهایه، ۱۴۰۸ق، ج۹، ص۱۲۴؛ ذهبی، تذکره الحفاظ، دار إحیاء التراث العربی، ج۱، ص۷۵.</ref>

امام علی بن الحسین در سخت‌ترین برهه از تاریخ امامان شیعه می‌زیست؛ زیرا انحراف، نقاب از رخ برداشته و چهرۀ عریان خود را در عرصه‌های مختلف سیاسی (مُثله کردن، قطع دست‌وپا و به دار آویختن)، اجتماعی (اشرافی‌گری، [[تجمل‌گرایی]]، ثروت‌اندوزی)، علمی و فرهنگی (فلج شدن جامعه با ناآگاه نگاه‌داشتن مردم) و دینی(رواج محرماتی نظیر غنا) به نمایش گذاشته بود.<ref>حکیم، پیشوایان هدایت، زین‌العابدین، حضرت امام سجاد، 1385ش، ج6، ص131-133.</ref> <br>

پس از حادثه [[عاشورا]]، در سال 61 هجری، به واسطه رفتار سَبُعانۀ امویان، که برای حفظ حکومت خود، آمادگی ارتکاب هرگونه جنایتی، حتی به خاک و خون کشاندن خاندان پیامبر را داشتند،<ref>نصیری، تحلیلی از تاریخ تشیع و امامان، 1384ش، ص180.</ref>  رعب و وحشت تمام منطقه حجاز و عراق را فرا گرفت و با واقعۀ فجیع حَرّه در مدینه، در ذیحجه سال 63 هجری،<ref>معروف حسنی، زندگی دوازده امام، 1389ش، ج2، ص143-145.</ref>  تشدید گشته و به اوج خود رسید.<ref>عبدالحمید، سیره اهل بیت، ص327.</ref>  با خلافت عبدالملک پسر مروان، در سال 65 هجری، که بیست سال به طول انجامید، ناامیدی مطلق بر جامعه اسلامی و [[مسلمان|مسلمانان]] مستولی گشت<ref>شهیدی، زندگانی علی بن الحسین، 1377ش، ص104.</ref>  و آشکارا به مقدسات مسلمانان اهانت می‌شد.<ref>عبدالحمید، سیره اهل بیت، ص328؛ نصیری، تحلیلی از تاریخ تشیع و امامان، 1384ش، ص180.</ref>  به‌ویژه وقتی برخی قیام‌ها و شورش‌ها، نظیر عبدالله پسر زبیر در مکه، شورش مردم مدینه به سرکردگیِ عبدالله پسر حنظله، توابین در سال 65 هجری به رهبری سلیمان پسر صُرَد خُزاعی<ref>معروف حسنی، زندگی دوازده امام، 1389ش، ج2، ص148-151.</ref> و مختار با شعار یالثارات الحسین، در سال 66 هجری،<ref>حکیم، پیشوایان هدایت، زین‌العابدین، حضرت امام سجاد، 1385ش، ج6، ص99-100.</ref>  در کوفه، فرجام نیکویی نیافت،<ref>جعفریان، حیات فکری و سیاسی امامان شیعه، 1387ش، ص270.</ref>  این باور در [[مسلمانان]] شکل گرفت که نمی‌توان در شرایط کنونی علیه امویان اقدامی بایسته انجام داد. در چنین شرایطی، که امام علی بن الحسین سکان هدایت امت و رهبری معنوی و دینی جامعه را بر عهده داشت، از اقدام انقلابی، استقبال نمی‌کرد،<ref>طوسی، رجال الکشی-اختیار معرفه الرجال، ۱۴۰۹ق، ص۱۲۶.</ref>  و با شکیبایی و تربیت عناصر صالح در جامعه، [[شیعه]] را از دورانی سخت، به سلامت عبور داد.<ref>نصیری، تحلیلی از تاریخ تشیع و امامان، 1384ش، ص182.</ref>

گرچه برای امام علی بن الحسین فرصتی شبیه [[حسین بن علی]] برای قیام<ref>عبدالحمید، سیره اهل بیت، ص331.</ref>  و [[امام جعفر بن محمد|جعفر بن محمد]] برای گردآوری  و ساماندهی دائره‌المعارف [[شیعه]]، فراهم نبود، اما فرصتی بی‌نظیر فراهم شد تا در قالب [[دعا]] آنچه را به عنوان رهبر معنوی جامعه بر عهده دارد، در زمینه‌های مختلف سیاسی، کلامی، تربیتی، اجتماعی و اخلاقی به بهترین شکل ممکن، به جامعه و مخاطبان عرضه بدارد.<ref>معروف حسنی، زندگی دوازده امام، 1389ش، ج2، ص171.</ref>  در این راستا، چنان ماهرانه و هوشمندانه عمل کرد که وی را ممتاز و انگشت‌نما نمود.<ref>مطهری، سیری در سیره ائمه اطهار، 1383ش، ص102.</ref>  نیایش‌های امام علی بن الحسین تصویرگر فقدان حاکم و حکومت عادل، تعطیلی امربه‌معروف و نهی‌ازمنکر، إحیای باطل، فقدان امنیت در جامعه، عدم حراست از حق، و نیز، شامل هدایت گمراهان، رسیدگی به ناتوانان، یاد و یاری بی‌پناهان، مبارزه با اسراف، اخلاق نیکو و شیوۀ تربیت فرزند صالح،<ref>نصیری، تحلیلی از تاریخ تشیع و امامان، 1384ش، ص183-184.</ref>  همچنین، بیزاری‌ از کردار و گفتار زشت مردم، پناه بردن به خدا از آنچه می‌بیند و می‌شنود، روشن نمودن راه درست، در پرتو تربیت [[دین]] و قرآن و پاکیزه ساختن جانها از آلودگی‌ها، در زمانه و اجتماع دوران زندگانی او است.<ref>شهیدی، زندگانی علی بن الحسین، 1377ش، ص105.</ref>  <br>

صحیفه سجادیه که [[امام محمد بن علی (باقر العلوم)|امام پنجم]] آن را «الکامل»، و [[امام جعفر بن محمد|امام ششم]] آن را «الدعاء» گفته‌اند، و بعدها به الدعاء الکامل، دعاءالصحیفه، الصحیفة الکاملة، معروف شد،<ref>منتظرالقائم، تاریخ امامت، 1384ش، ص162.</ref>  مشتمل بر برخی دعاهای علی بن الحسین است، که پس از قرآن و نهج‌البلاغه، بزرگ‌ترین و مهم‌ترین گنجینه گران‌بهای حقایق و معارف دینی به شمار می‌رود.<ref>عبدالحمید، سیره اهل بیت، ص337.</ref>  از ویژگی‌های مهم دعاهای صحیفه سجادیه، صلوات بر محمد و آل او و تکرار آن در خلال ادعیه است.<ref>جعفریان، حیات فکری و سیاسی امامان شیعه، 1387ش، ص274.</ref>  صحیفه، دارای مضامین عالی اخلاقی، تربیتی، اعتقادی و سیاسی در قلمرو فرد، خانواده و اجتماع است.<ref>منتظرالقائم، تاریخ امامت، 1384ش، ص162.</ref>  <br>

دعای مکارم الاخلاق (دعای بیستم)، شب‌های ماه مبارک رمضان، در حق ستمگران بر او، برای رزمندگان و مرزداران،<ref>معروف حسنی، زندگی دوازده امام، 1389ش، ج2، ص172-173 و 174-175 و 176-177 و 178-180.</ref>  دعای روز عرفه (دعای چهل و هفتم) و روز عید قربان (دعای چهل و هشتم)، از جمله ادعیه‌ای هستند که رنگ‌وبوی سیاسی داشته و در آنها به موضوع رهبری جامعه اسلامی،<ref>عبدالحمید، سیره اهل بیت، ص337-338.</ref>  تعطیلی احکام خدا، متروک شدن قرآن و سنت پیامبر<ref>منتظرالقائم، تاریخ امامت، 1384ش، ص162.</ref>  اشاره و پرداخته شده است. آنچه در این ادعیه نمود دارد، این است که علی بن الحسین در قالب [[دعا]]، در صدد گسترش مفهوم امامت با زاویۀ نگاه شیعی است.<ref>جعفریان، تاریخ سیاسی اسلام، 1383ش، ج2، ص624.</ref>

در زمان [[امامت]] علی بن الحسین، شورشی از اهالی مدینه بر علیه حکومت شکل گرفت که او با این شورش، همراهی نکرد. درباره دلایل همراهی نکردن امام با این شورش، به موارد زیر اشاره شده است:<br>

==علاقه پرفسور آنه‌ماری شیمل به صحیفه سجادیه==

دربارۀ وفات شهربانو نیز اختلاف اقوال فراوانی وجود دارد. اما آنچه مسلّم است، وفات مادر علی بن الحسین بلافاصله پس از به دنیا آوردن او است.<ref>صدوق، عیون اخبار الرضا (ع)، 1378ش، ج۲، ص128.</ref>  بنابراین، حکایات بی‌اساسی که راجع به شهربانو در کتاب‌ها آمده، همچون حضور شهربانو در کربلا،<ref>کاشقی، روضه الشهداء، 1358ش، ص260، 272، 340، 342 -344، 349 و 369-371.</ref>  خودکشی و غرق شدن شهربانو در رود فرات، سوار شدن وی بر ذوالجناح یا اسبی دیگر<ref>کاشفی، روضه الشهداء، 1358ش، ص349.</ref>  و آمدنش به ایران و سرانجام غائب و پنهان گشتن او در کوه (کوه بی‌بی شهربانو شهر ری)، در شمار افسانه‌های تاریخی و فاقد ارزش علمی است.

*پلنگی، محبوبه، «آنه‌مارى شیمل، بانوى شرق‌شناس غربى»، شماره 121، فروردین 1381ش