آجیده‌دوزی: تفاوت میان نسخه‌ها

هنر آجیده‌دوزه از دیرباز میان ایرانیان رایج بوده و امروزه نیز این نوع از رودوزی در [[کرمان]]، خراسان، [[گلستان (استان)|گلستان]]، [[گیلان]] و اصفهان رواج دارد.  درویشان در خراسان، کلاه خود را از [[پشم]] [[شتر]] به‌صورت نمد درآورده و روی آن را آجیده‌دوزی می‌کردند.<ref>امیدی، دیده و دل و دوست (پژوهشی در پوشاک و هنرهای سنتی خراسان)، ۱۳۸۲ش، ص۱۵۱.</ref>  زنان نیز در این منطقه، مابین دو لایه‌ی پارچه‌ی لحاف، مقداری [[پنبه]] یا [[پشم]] حلاجی‌شده قرار می‌دهند و روی آن‌ها را نیز آجیده‌دوزی می‌کنند.<ref>امیدی، دیده و دل و دوست (پژوهشی در پوشاک و هنرهای سنتی خراسان)، ۱۳۸۲ش، ص۱46.</ref>  درویشان [[کرمان|کرمانی]] نیز کلاه‌های خود را با خطوط موازی ظریفی می‌آرایند.<ref>علاء فیروز، «سوزن‌دوزی»، سیری در صنایع دستی ایران، ۱۳۵۶ش، ص221، تصویر شماره 2.</ref>  مردان، در مناطق کُردنشین، از کت‌های پنبه‌دوزی شده استفاده می‌کنند.<ref>ضیاءپور، پوشاک ایل‌ها، چادرنشینان و روستاییان ایران به روزگار محمدرضا پهلوی، ۱۳۴۶ش، ص72.</ref>  مردان [[ترکمن]] نیز، عموما  کلاه‌های آستردار، پنبه‌دوزی شده و لفاف‌دار به سر می‌نهند.<ref>ضیاءپور، پوشاک ایل‌ها، چادرنشینان و روستاییان ایران به روزگار محمدرضا پهلوی، ۱۳۴۶ش، ص216.</ref>  استفاده از کلاه سفید آجیده‌دوزی، در میان قبایل بلوچ ایران نیز رایج است.<ref>سیار، فرهنگ و پوشاک مردم جنوب خراسان، ۱۳۷۰ش، ص۲۶۳.</ref>