امام علی بن الحسین: تفاوت میان نسخه‌ها

علی بن الحسین (علیه السلام) بزرگ‌ترین<ref>معروف حسنی، زندگی دوازده امام، 1389ش، ج2، ص129.</ref>  فرزند حسین بن علی و معروف به «ابن الخِیَرَتَین»<ref>مجلسی، بحارالأنوار، 1413ق، ج46، ص4.</ref>  است. کنیه‌اش، ابومحمد، ابوالحسن اول،<ref>مسعودی، اثبات الوصیه، 1362ش، ص317؛ مفید، الإرشاد، 1399ق، ص253.</ref>  ابوبکر، ابوالحسین<ref>شهیدی، زندگانی علی بن الحسین، 1377ش، ص8.</ref>  و ابوعبدالله<ref>حکیم، پیشوایان هدایت، زین‌العابدین، حضرت امام سجاد، 1385ش، ج6، ص53.</ref>  است. و القابش، سید عابدین،<ref>قمی، منتهی‌الامال، 1371ش، ج2، ص32؛ جعفریان، حیات فکری و سیاسی امامان شیعه، 1387ش، ص255.</ref>  زینت دوستان،<ref>مسعودی، اثبات الوصیه، 1362ش، ص315.</ref>  زین‌العابدین،<ref>حکیم، پیشوایان هدایت، زین‌العابدین، حضرت امام سجاد، 1385ش، ج6، ص27 و 29.</ref>  سیدالساجدین،<ref>قمی، منتهی‌الامال، 1371ش، ج2، ص32.</ref>  علی الخیر، علی العابد، علی الأغَرّ (نیک‌مرد، کریم الافعال<ref>دهخدا، لغت‌نامه، ذیل واژه أغرّ.</ref>)، ذوالثفنات (پیشانی پینه‌بسته)،<ref>جعفریان، حیات فکری و سیاسی امامان شیعه، 1387ش، ص262.</ref>  قدوة‌الزاهدین (پیشوای زاهدان<ref>دهخدا، لغتنامه، ذیل واژه قدوه.</ref>)، سیدالمتقین، امام المؤمنین، زین‌الصالحین، مَنارالقانتین (چراغ شب زنده‌داران و فرمانبرداران<ref>دهخدا، لغتنامه، ذیل واژه قانتین.</ref>)، امام‌الامة، البَکّاء (بسیار اشک‌ریز)، العدل، الأمین، الزکی و سجاد است.<ref>ابن‌شهرآشوب، مناقب آل ابی‌طالب، 1379ق، ج۳، ص۳۱۰؛ اربلی، کشف الغمه، 1381ق، ج۲، ص۳۱۷؛ .شهیدی، زندگانی علی بن الحسین، 1377ش، ص7؛ قمی، منتهی‌الامال، 1371ش، ج2، ص32.</ref>  این القاب از طرف کسانی به علی بن الحسین داده شده است، که نه شیعه بوده‌اند، و نه او را امام منصوب از جانب خداوند می‌دانسته‌اند!<ref>شهیدی، زندگانی علی بن الحسین، 1377ش، ص8.</ref>  در بین این القاب، سجاد و زین‌العابدین مشهورترند.<ref>حکیم، پیشوایان هدایت، زین‌العابدین، حضرت امام سجاد، 1385ش، ج6، ص53.</ref>  در روز یکشنبه یا سه‌شنبه یا پنجشنبه<ref>اربلی، علی بن عیسی، کشف الغمه، 1381ق، ج2، ص285.</ref>  یا جمعه پانزدهم جمادی‌الاولی<ref>قمی، منتهی‌الامال، 1371ش، ج2، ص29.</ref>  یا پانزدهم جمادی‌الثانیه یا پنجم<ref>معروف حسنی، زندگی دوازده امام، 1389ش، ج2، ص123؛ منتظرالقائم، تاریخ امامت، 1384ش، ص139.</ref>  یا هفتم شعبان سال 33،<ref>جعفریان، حیات فکری و سیاسی امامان شیعه، 1387ش، ص258.</ref>  35، 36،<ref>جعفریان، تاریخ سیاسی اسلام، 1383ش، ج2، ص605-606.</ref>  37،<ref>شهیدی، زندگانی علی بن الحسین، 1377ش، ص29، 30 و 39.</ref>  38<ref>مسعودی، اثبات الوصیه، 1362ش، ص317؛ مفید، الإرشاد، 1399ق، ص253.</ref>  یا 48هجری،<ref>جعفریان، حیات فکری و سیاسی امامان شیعه، 1387ش، ص256.</ref>  در مدینه<ref>مفید، الإرشاد، 1399ق، ص253؛ اربلی، کشف الغمه، 1381ق، ج2، ص285.</ref>  به دنیا آمد. 2 سال و چند ماه با جدش، علی<ref>عبدالحمید، سیره اهل بیت، ص325.</ref>  و 10<ref>حکیم، پیشوایان هدایت، زین‌العابدین، حضرت امام سجاد، 1385ش، ج6، ص57 و 131. </ref>  یا 12<ref>مفید، الإرشاد، 1399ق، ص253.</ref> یا 13 سال<ref>نصیری، تحلیلی از تاریخ تشیع و امامان، 1384ش، ص180.</ref>  با عمویش، حسن و 20<ref>مسعودی، اثبات الوصیه، 1362ش، ص326.</ref> یا 23 سال<ref>مفید، الإرشاد، 1399ق، ص254.</ref>  با پدرش، حسین همراه بود.<ref>معروف حسنی، زندگی دوازده امام، 1389ش، ج2، ص129.</ref>  مدت امامتش نیز 34<ref>منتظرالقائم، تاریخ امامت، 1384ش، ص140.</ref>  یا 35 سال و چند ماه<ref>مسعودی، اثبات الوصیه، 1362ش، ص326.</ref>  بود. دوران خردسالی و نوجوانی او با حکومت معاویه، آشفتگی و اختناق عراق، بحران‌های حجاز، درهم‌ریختگی سنت و پدید آمدن بدعت و تبدیل خلافت به پادشاهی موروثی، مصادف بود.<ref>شهیدی، زندگانی علی بن الحسین، 1377ش، ص 39 و 45.</ref>  وی معاصر با شش خلیفه اموی (معاویه بن ابوسفیان-38 تا 60 هجری-، یزید بن معاویه-60 تا 64 هجری- و معاویه بن یزید-64 هجری-) و مروانی (مروان بن حکم-65 هجری-، عبدالملک بن مروان-65 تا 86 هجری- و ولید بن عبدالملک-86 تا 95 هجری-) بود.<ref>طبرسی، اعلام الوری، ۱۳۹۰ق، ص۲۵۶ـ۲۵۷.</ref>  او دارای 15 فرزند<ref>مفید، الإرشاد، 1399ق، ص261.</ref>  (11 پسر و 4 دختر) بود.<ref>منتظرالقائم، تاریخ امامت، 1384ش، ص163.</ref>  در کربلا، در حالی که 21 یا 22 یا 23 یا 25 و یا 30 ساله بود،<ref>معروف حسنی، زندگی دوازده امام، 1389ش، ج2، ص123.</ref>  به همراه پدرش حاضر بود<ref>عبدالحمید، سیره اهل بیت، ص325.</ref>  و شاهد شهادت پدر، برادران، عموها و جوانان بنی‌هاشم بود.<ref>معروف حسنی، زندگی دوازده امام، 1389ش، ج2، ص129.</ref>  اما خود، به علت بیماری که معلوم نیست از چه برهه‌ای و از چه منزلی آغاز شده بود،<ref>شهیدی، زندگانی علی بن الحسین، 1377ش، ص50.</ref>  – درد شکم – نتوانست در معرکه قتال حضور یابد.<ref>مسعودی، اثبات الوصیه، 1362ش، ص319.</ref>  دشمن نیز به علت بیماری او، از کشتنش در گذشت و به همراه اسیران اهل بیت به کوفه و سپس شام گسیل داشت.  سخنان روشنگر و کوبندۀ او در بارگاه عبیدالله در کوفه و نیز در کاخ یزید و در مسجد جامع دمشق،  و برشماری شش خصلت ممتاز برای اهل بیت (علم، شجاعت، فصاحت، بردباری، جوانمردی و محبت)،  موجبات رسوایی دشمن را فراهم آورد  و آنان را وادار به سکوت و احترام به اسیران نمود.  مردم عراق به زشتی کار خود پی برده و شامیان نیز دریافتند حسین بن علی و شهدای کربلا و نیز اسیران اهل بیت، خارجی و شورشی نبوده و نیستند.  همچنین، به‌دلیل اتّخاذ روش مسالمت‌جویانه و غیرمداخله‌گرانۀ علی بن الحسین با امویان،  تنها کسی که پس از تصرف مدینه توسط سپاه شام، از تعرض و توهین مسلم بن عُقبه مصون ماند، علی بن الحسین بود.  وی به واسطه زهری که ولید بن عبدالملک به او خورانید، در روز شنبه  یا دوشنبه، بیست‌ودوم،  دوازدهم یا هجدهم یا بیست‌وپنجم  محرم سال 92 یا 94 یا 95  در سن 57  یا 58 سالگی  به شهادت رسید و در بقیع،  در کنار عمویش، حسن به خاک سپرده شد.