امام علی بن الحسین: تفاوت میان نسخه‌ها

علی بن الحسین، برترین بندگان خدا در زمانۀ خود، در اخلاق، بخشش، مهربانی به فقرا  و در علم و عمل بود.  دانشمندان را به طور اعم ارج می‌نهاد  و می‌گفت علم هر جا که باشد، باید به دنبالش رفت  و با کسی هم‌نشین ‌شو که برای دینت سود داشته باشد.  از پیروانش می‌خواست در حق او مبالغه نکنند و به‌گونه‌ای سخن نگویند که نه با کتاب خدا سازگاری داشته باشد و نه با عقل و منطق؛ همگرایی، بلکه راه اعتدال پیشه کنند.  <br>

مَثَل اعلای پرهیزگاری، عبادت و ورع، و نمونۀ بارز اخلاق محمدی و تجلی خُلق عظیم نبوی بود،  هنگام وضو، رنگ رخسارش به زردی می‌گرایید،  هنگام نماز، رنگ چهره‌اش تغییر یافته  و تمام اعضای بدنش به رعشه می‌افتاد،  در شبانه روز 1000 رکعت نماز می‌گزارد.  هنگام نماز، خود را با عطر خوشبو می‌نمود،  تسبیحش زیاد و سجده‌هایش طولانی بود،  بیشترِ اوقات عمرش، روزه بود.  <br>

کاظم الغیظ بود و با رفتار کریمانۀ خود، خطاکاران را عفو  و دشنام دهندگانش را شرمسار  و به آنها صله می‌داد، به بی‌کسان و غریبان و نیازمندان و فقیران و جذامیان، محبت کرده، آنان را ابتدا می‌بوسید و سپس صدقه می‌داد،  همچنین، آنان را مورد ملاطفت قرار ‌داده و به منزل خود می‌آورد،  بدهی ورشکستگان و بدهکاران را می‌پرداخت،  مخفیانه به فقیران و مستمندان کمک می‌رساند.  به گونه‌ای با غلامانش شایسته رفتار کرده و حیثیت انسانی و اجتماعی آنان را ارتقا بخشیده و از این طریق تبعیض و فشار علیه آنان را کاسته بود،  که غلامانش از او نمی‌ترسیدند و او به خاطر این موهبت الهی، خدا را شاکر بود.  <br>

او با آن که نیازی به برده نداشت، اما آنان را می‌خرید تا به اندک بهانه‌ای، آنها را آزاد ‌کند،  هیچ برده‌ای را بیش از یکسال نگه نمی‌داشت و هنگام آزادی نیز، اموالی را در اختیار آنان می‌گذاشت تا سربار جامعه نباشند، برخورد انسانی وی با بردگانش، موجب جذب آنان به اسلام و اهل بیت و نیز، تشکیل نسلی از تربیت‌یافتگان و دانش‌آموختگان معارف ناب شیعی از تبار موالیان شده بود که همچنان رابطۀ خود را با او حفظ کرده بودند.  <br>

هنگامی که سواره بود، بانگ بر نمی‌آورد که راه را باز کنید، زیرا راه را مشترک و همگانی می‌دانست،  به‌صورت ناشناس سفر می‌کرد تا به واسطۀ انتسابش به رسول خدا، بیش از آنچه حق خود می‌دانست، برای او امتیازی قایل نشوند،  همچنین، بتواند هم‌پای سایرین، در خدمت اهل کاروان باشد.  20 مرتبه با ناقه‌اش، و چندین مرتبه نیز با پای پیاده به حج رفت.  همواره به حج توصیه می‌نمود، زیرا آن را موجب سلامتی بدن، فراخی روزی و کمال ایمان می‌دانست، در موسم حج، احترام فوق‌العادۀ مردم، تعجب صاحب منصبان و استنکار مقام شامخ وی را به دنبال داشت!  که موجب إنشاد شعری معروف و ماندگار از طرف فرزدق شد.