آرد‌بریان: تفاوت میان نسخه‌ها
←خواص
(←مواد) |
(←خواص) |
||
| خط ۱۰: | خط ۱۰: | ||
==خواص== | ==خواص== | ||
برخی اعتقاد دارند آرد بریان طبع گرم و خاصیت درمانی دارد. این غذا را بیشتر خانم‌ها بعد از زایمان استفاده می‌کنند. در مناطق روستایی افغانستان دارو و درمان در دسترس نیست، زنان مجبورند بعد از زایمان به غذاهایی مانند حلوای سفید و آرد بریان اکتفا کنند که مقوی و در دسترس برای بیمار است. زنان غیر از زمان وضع حمل، زمان عادت ماهیانه و گاه در زمستان نیز از این غذا استفاده می‌کنند. باور عمومی این است که این غذا طبیعت گرم دارد و به‌همین دلیل برای سرماخوردگی مناسب است.<ref>فرهنگ، جامعه‌شناسی و مردم شناسی شیعیان، 1380ش، ص354.</ref> | برخی اعتقاد دارند آرد بریان طبع گرم و خاصیت درمانی دارد. این غذا را بیشتر خانم‌ها بعد از [[زایمان]] استفاده می‌کنند. در مناطق روستایی افغانستان دارو و درمان در دسترس نیست، زنان مجبورند بعد از زایمان به غذاهایی مانند حلوای سفید و آرد بریان اکتفا کنند که مقوی و در دسترس برای بیمار است. زنان غیر از زمان وضع حمل، زمان عادت ماهیانه و گاه در زمستان نیز از این غذا استفاده می‌کنند. باور عمومی این است که این غذا طبیعت گرم دارد و به‌همین دلیل برای سرماخوردگی مناسب است.<ref>فرهنگ، جامعه‌شناسی و مردم شناسی شیعیان، 1380ش، ص354.</ref> | ||
==طرز تهیه== | ==طرز تهیه== | ||
برای تهیۀ آرد بریان در منطقۀ بلخاب در شمال افغانستان، ابتدا آرد را در دیگ بریان می¬کنند تا کمی زرد شود. سپس در دیگ کمی روغن می‌ریزند و آن را سرخ می¬کنند. سپس مقداری آب و نمک و مصالح دیگ (ادویه) به روغن می¬افزایند. آب که جوش آمد کم‌کم آرد را اضافه کرده و مراقبت می¬کنند تا قُورتَک (دانه‌دانه) نشود. سپس آن را کمی می¬جوشانند تا آرد بریان آماده خوردن شود. از آرد بریان به‌صورت هوسانه یا درمانی استفاده می‌کنند.<ref>رهیاب (بلخی)، بلخاب (تاریخ، فرهنگ و اجتماع)، 1401ش، ص350</ref> | برای تهیۀ آرد بریان در منطقۀ بلخاب در شمال افغانستان، ابتدا آرد را در دیگ بریان می¬کنند تا کمی زرد شود. سپس در دیگ کمی روغن می‌ریزند و آن را سرخ می¬کنند. سپس مقداری آب و نمک و مصالح دیگ (ادویه) به روغن می¬افزایند. آب که جوش آمد کم‌کم آرد را اضافه کرده و مراقبت می¬کنند تا قُورتَک (دانه‌دانه) نشود. سپس آن را کمی می¬جوشانند تا آرد بریان آماده خوردن شود. از آرد بریان به‌صورت هوسانه یا درمانی استفاده می‌کنند.<ref>رهیاب (بلخی)، بلخاب (تاریخ، فرهنگ و اجتماع)، 1401ش، ص350</ref> | ||