پروین اعتصامی: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۳۲: | خط ۳۲: | ||
}} | }} | ||
<big>'''پروین اعتصامی'''</big>؛ بلند آوازه‌ترین شاعر زن ایرانی<br> | <big>'''پروین اعتصامی'''</big>؛ بلند آوازه‌ترین شاعر زن ایرانی<br> | ||
پروین اعتصامی از جمله بانوان ایرانی است که زندگی پربار، شخصیت، اندیشه و نیز وجود معانی بلند در سروده‌هایش، او را از جایگاهی ممتاز در ادب فارسی برخوردار کرده است. پروین (رخشنده) در ۲۵ اسفند ۱۲۸۵ش در تبـریـز بـه دنیـا آمـد. وی سال‌های نخست زندگی‌اش را در تبریز سپری کرد و زمانی‌که پدرش به‌‌عنوان نماینده مردم این شهر به مجلس دوم راه یافت، در ۱۲۹۱ش همراه خانواده‌ی خود، روانه تهران شد. پروین، تحصیلات ابتدایی را در یكی از مدارس تهران آغاز كرد و هم‌زمان ادب فارسی و عربی را نزد پدر خود و برخی از معلمان دیگر یاد گرفت.<ref>بهار، دیباچه چاپ اول دیوان پروین اعتصامی، ص۱۲ـ۱۳. </ref> از همان کودکی در محافل علمی که در منزل پدری با حضور بزرگانی همچون ملك‌‌الشعرا | پروین اعتصامی از جمله بانوان ایرانی است که زندگی پربار، شخصیت، اندیشه و نیز وجود معانی بلند در سروده‌هایش، او را از جایگاهی ممتاز در [[ادب فارسی]] برخوردار کرده است. پروین (رخشنده) در ۲۵ اسفند ۱۲۸۵ش در [[تبـریـز]] بـه دنیـا آمـد. وی سال‌های نخست زندگی‌اش را در [[تبریز]] سپری کرد و زمانی‌که پدرش به‌‌عنوان نماینده مردم این شهر به مجلس دوم راه یافت، در ۱۲۹۱ش همراه خانواده‌ی خود، روانه [[تهران]] شد. پروین، تحصیلات ابتدایی را در یكی از مدارس [[تهران]] آغاز كرد و هم‌زمان [[ادب فارسی]] و عربی را نزد پدر خود و برخی از معلمان دیگر یاد گرفت.<ref>بهار، دیباچه چاپ اول دیوان پروین اعتصامی، ص۱۲ـ۱۳. </ref> از همان کودکی در محافل علمی که در منزل پدری با حضور بزرگانی همچون [[ملك‌‌الشعرا بهار]]، [[علی‌اكبر دهخدا]]، نصرالله تقوی و شاهزاده افسر برگزار می‌شد حضور داشت.<ref>داوران، «شعر غیرشخصی پروین اعتصامی»، 1368ش، ص288.</ref> پروین در تیر 1313ش با یکی از اقوام پدری خود كه رئیس نظمیه [[کرمانشاه|كرمانشاه]] بود، ازدواج کرد اما این پیوند چندان طولانی نبود و پس از 4 ماه به جدایی انجامید. تنها واكنش پروین در برابر این جدایی، سرودن قطعه‌ای بود كه با این بیت آغاز می‌شود: <ref>اعتصامی، تاریخچه زندگانی پروین، 1355ش، ص7. </ref><br> | ||
{{آغاز نستعلیق}} | {{آغاز نستعلیق}} | ||
{{شعر|نستعلیق}} | {{شعر|نستعلیق}} | ||
| خط ۳۹: | خط ۳۹: | ||
{{پایان نستعلیق}} | {{پایان نستعلیق}} | ||
==شکوفایی شعر پروین== | ==شکوفایی شعر پروین== | ||
پروین، نخستین اشعار خود را در 7 سالگی سروده است. برخی از زیباترین اشعار او نیز مربوط به سنین 11 تا 14 سالگی وی است. پروین در همان کودکی، به تشویق پدر، سروده‌های ترجمهشده از دیگر زبان‌ها را به زبان | پروین، نخستین اشعار خود را در 7 سالگی سروده است. برخی از زیباترین اشعار او نیز مربوط به سنین 11 تا 14 سالگی وی است. پروین در همان کودکی، به تشویق پدر، سروده‌های ترجمهشده از دیگر زبان‌ها را به [[زبان فارسی]]، منظوم می‌ساخت. همین تمرین‌ها و تلاش‌ها سبب شد تا پروین با چگونگی چینش کلمات در کنار هم، وزن و سایر اصول شعر آشنا شود. برای مثال، پروین، به‌تأسی از شعر ترجمهشده « قطرات سه‌گانه» از تریللو توسط پدرش، دو شعر «گوهر و اشک» و «دو قطره خون»<ref>[https://www.webcitation.org/6aO668CbW عبداله‌زاده برزو، «بررسی تطبیقی مناظره دو قطره خون شعر پروین با مناظره رمان سه قطره خون تریللو»، 1392ش، ص164-176.] </ref> را سرود.<br> | ||
وی در ۱۱ سالگی درباره‌ی آثار شاعران بزرگی چون | وی در ۱۱ سالگی درباره‌ی آثار شاعران بزرگی چون [[ناصرخسرو]]، انوری، [[مولوی|مولوی]] و [[نظامی گنجوی|نظامی]] اظهار نظر می‌كرد. اولین بار شعر «ای مرغک» پروین در مجله بهار توسط پدرش چاپ شد. از دیگر آثار او در این سنین، می‌توان به «گوهر و سنگ»، «اشک یتیم»، «کودک آرزومند»، «صاعقه ما ستم اغنیاست»، «سعی و عمل» و «اندوه فقر» اشاره کرد.<ref>بهمن، پروین اعتصامی (چهره‌های درخشان)، 1391ش، ص13.</ref><br> | ||
{{آغاز نستعلیق}} | {{آغاز نستعلیق}} | ||
{{شعر|نستعلیق}} | {{شعر|نستعلیق}} | ||
| خط ۴۷: | خط ۴۷: | ||
{{پایان شعر}} | {{پایان شعر}} | ||
{{پایان نستعلیق}} | {{پایان نستعلیق}} | ||
او در پیِ چاپ نخستین سروده‌هایش در مجله بهار از شهرت خوبی در محافل ادبی بهره‌مند شد. پدر پروین، برای شناساندنِ او در سطحی گسترده‌تر از پیش، اقدام به چاپ دیوان وی كرد. چاپ دیوان پروین با مقدمه محمدتقی بهار در ۱۳۱۴ش، حادثه‌ای ادبی تلقی شد و در زمان کوتاهی در میان محافل ادبی و مردم غوغایی برپا كرد و استقبالی درخور از آن به عمل آمد تا جایی كه سعید نفیسی به معرفی آن در روزنامه ایران پرداخت و وزارت معارف هم به‌‌عنوان تقدیر، نشان علمی به پروین اهدا كرد.<ref>نفیسی، «پروین اعتصامی»، 1332ش، ص98-104. </ref><br> | او در پیِ چاپ نخستین سروده‌هایش در مجله بهار از شهرت خوبی در محافل ادبی بهره‌مند شد. پدر پروین، برای شناساندنِ او در سطحی گسترده‌تر از پیش، اقدام به چاپ دیوان وی كرد. چاپ دیوان پروین با مقدمه [[محمدتقی بهار]] در ۱۳۱۴ش، حادثه‌ای ادبی تلقی شد و در زمان کوتاهی در میان محافل ادبی و مردم غوغایی برپا كرد و استقبالی درخور از آن به عمل آمد تا جایی كه [[سعید نفیسی]] به معرفی آن در روزنامه ایران پرداخت و وزارت معارف هم به‌‌عنوان تقدیر، نشان علمی به پروین اهدا كرد.<ref>نفیسی، «پروین اعتصامی»، 1332ش، ص98-104. </ref><br> | ||
مضامین و معنای عمده‌ی اشعار پروین، عشق و دلبستگی او به پدر، شوق بسیار به آموختن علم، روحیه ظلم‌ستیزی و ابراز همدردی و همدلی با محرومان را نشان می‌دهد. شعر پروین به‌جز مواردی اندک، از روایت‌های شخصی دور هستند. شعر پروین، از دیدگاه طرز بیان و مفاهیم، عمدتا به‌صورت «سوال و جواب» و «مناظره» است. بیش از 70 نمونه مناظره در اشعار پروین دیده می‌شود که این مناظرات، نه‌تنها میان انسان و حیوان، بلکه گاهی میان دو شیء (مانند نخ و سوزن) رخ داده است.<ref>زرین‌کوب، «مجموعه نقد ادبی»، 1370ش، ص370 و 271.</ref> | مضامین و معنای عمده‌ی اشعار پروین، عشق و دلبستگی او به پدر، شوق بسیار به آموختن علم، روحیه ظلم‌ستیزی و ابراز همدردی و همدلی با محرومان را نشان می‌دهد. شعر پروین به‌جز مواردی اندک، از روایت‌های شخصی دور هستند. شعر پروین، از دیدگاه طرز بیان و مفاهیم، عمدتا به‌صورت «سوال و جواب» و «مناظره» است. بیش از 70 نمونه مناظره در اشعار پروین دیده می‌شود که این مناظرات، نه‌تنها میان انسان و حیوان، بلکه گاهی میان دو شیء (مانند نخ و سوزن) رخ داده است.<ref>زرین‌کوب، «مجموعه نقد ادبی»، 1370ش، ص370 و 271.</ref> | ||