ریاضت: تفاوت میان نسخه‌ها

واژۀ عربی «ریاضت» به‌معنای تعلیم‌دادن، <ref>فراهیدی، العین، 1409ق، ج7، ص55.</ref> به کنترل درآوردن، <ref>إبن‌منظور، لسان العرب، بی‌تا، ج7، ص164.</ref> پروراندن، <ref>طریحی، مجمع البحرین، 1375ش، ج4، ص210.</ref> تربیت و تمرین دادن،<ref>راغب اصفهانی، مفردات ألفاظ القرآن، 1412ق، ص372.</ref> در فرهنگ فارسی به‌معنای کوشش همراه با رنج و سختی است.<ref>دهخدا، لغت‌نامه، ذیل واژۀ ریاضت.</ref> ریاضت در اصطلاح حکمای مسلمان به‌معنای پیروی‌نکردن از قوای نفسانی و رذایل اخلاقی برای رسیدن به کمال، <ref>نصیرالدین طوسی، اوصاف الأشراف، 1373ش، ص35.</ref> منع نفس از توجه به غیر خدا،<ref>حلی، الألفین، بی‌تا، ص130.</ref>  مبارزه با خواهش‌های نفسانی برای پیشگیری از طغیانگری نفس <ref>خمینی، تعلیقات علی شرح فصوص الحکم و تعلیقات علی مصباح الأنس، 1442ق، ص17.</ref> و تمرین و آماده‌سازی روح برای دریافت حقایق معرفتی در راستای اطاعت الهی،است.<ref>مطهری، مجموعۀ آثار، 1376ش، ج23، ص75.</ref>  

*دوری از موانع رشد و کمال مانند تکبر، حسادت، ترس، تنبلی و ناامیدی؛