آخوند پدر‌دار: تفاوت میان نسخه‌ها

<big>'''آخوند پدردار،'''</big> مجتهد و مدرسِ احیاگر معارف اهل‌بیت در شمال افغانستان. <br>شیخ غلام‌حسن آخوند پدردار از مدرسان مشهور و مؤسس مدرسۀ علوم دینی حسنیه در شمال افغانستان است که در ترویج معارف [[اهل‌بیت]]، تربیت عالمان دینی و جهاد علیه حاکمیت دست‌نشاندۀ شوروی نقش فعالی داشت.

پدر‌دار بعد از تکمیل دروس مقدماتی در [[مدرسه دینی در هزاره‌جات|مدارس دینی]]، برای فراگیری کامل علوم دینی و حوزوی، راهی نجف شد و در حوزۀ علمیه آن شهر نزد عالمانی مانند سید ابوالقاسم خویی، سیدمحسن حکیم، سید ابوالحسن اصفهانی، سیدمحمود حسینی شاهرودی و کاشف‌الغطاء به تحصیل پرداخت. وی همزمان به تدریس برخی از دروس در حوزه پرداخت. او بعد از دریافت [[درجه اجتهاد|اجازۀ اجتهاد]] و وکالت‌نامه‎ از برخی [[مرجع دینی|مراجع]] به شمال افغانستان بازگشت و در مناطق مختلف به تبلیغ معارف اهل‌بیت پرداخت.<ref>رهیاب (بلخی)، بلخاب (تاریخ، فرهنگ و اجتماع)، ج2، 1401ش، (ص50-51).</ref>

آیت‌الله پدردار، زمانی به افغانستان بازگشت که مردم [[شیعه]] در بسیاری از مناطق بر اثر تقیه مداوم، با معارف اهل‌بیت بیگانه شده و آداب و فرائض مذهبی را فراموش کرده بودند. به‌همین دلیل او به محض ورود به کشور سفر تبلیغی به تمام مناطق شمال و مناطق دیگر را در دستور کار خود قرار داد. وی تربیت عالمان [[دین]] را برای رفع خلأ تبلیغی در شمال کشور لازم می‌دانست.<ref>حسن‌زاده، «زندگی‌نامه مرحوم پدردار»، 1395ش.</ref>

بسیاری از روحانیون شمال افغانستان، آخوند پدردار را از اولین کسانی می‌دانند که در شمال کشور دارای [[درجه اجتهاد]] از مراجع نجف بوده است و سالیان زیادی از عمر خود را به تدریس و تبلیغ علوم دینی به [[شیعیان افغانستان]] سپری کرد. او همچنین هر وقت فرصت می‌یافت برای تبلیغ معارف دینی به نقاط دور و نزدیک سفر کرده و برای حل مسایل و مشکلات دینی مردم تلاش می‌کرد.  

شاگردان آخوند پدردار از تواضع، [[صداقت]]، سادگی و دلسوزی او به نیکی یاد کرده‌اند و او را مرد بزرگی توصیف کرده‌اند که فروتنانه به [[آموزش علوم دینی در افغانستان]] اشتغال داشت و  با این‌که از نظر علمی، مجتهد بود، از تدریس دروس مقدماتی به طلاب دریغ نمی‌کرد.<ref>حسن‌زاده، «زندگی‌نامه مرحوم پدردار»، 1395ش.</ref>

پدردار بعد از قیام مردم بلخاب علیه دولت دست‌نشانده شوروی در سال 1358ش برای تبلیغ و تقویت روحیه نیروهای جهادی گاهی در جبهه‌های اَمرَخ و زارین (ولایت بلخ)، کوه‌های اَلْبُرز (در جنوب ولایت بلخ)، منطقۀ [[آبکلان|آبکَلان]] و اطراف [[سرپل]] (مرکز فعلی ولایت سرپل) حضور می‌یافت و نیروهای مردمی را به جهاد علیه دولت کمونیستی ترغیب می‌کرد.<ref>رهیاب (بلخی)، بلخاب (تاریخ، فرهنگ و اجتماع)، ج2، 1401ش، ص50-51.</ref>

آخوند پدردار مدتی مسئولیت مدرسۀ علوم دینی دهن‌شرد را به عهده داشت و همزمان در آن مدرسه به تدریس اشتغال داشت. سپس مدتی مسئولیت مدرسۀ علوم دینی دره‌چِیوَک (دره چوبَک) عبدالگان را به عهده گرفت و بعد از تأسیس مدرسۀ علوم دینی حسنیه باجگاه، تا آخر عمر مسئولیت آن مدرسه را به عهده داشت.<ref>حسن‌زاده، «زندگی‌نامه مرحوم پدردار»، 1395ش.</ref>