امام حسن: تفاوت میان نسخه‌ها

امام حسن (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۲۵ ژوئن ۲۰۲۲، ساعت ۰۷:۵۸

۸ بایت اضافه‌شده ، ‏۲۵ ژوئن ۲۰۲۲

←‏امام حسن از منظر پیامبر

امیر ابوالفتحی

۴۲۸

ویرایش

@@ خط ۴: / خط ۴: @@
 بر اساس گزارش‌های تاریخی گوناگون و نیز بر اساس دیدگاه بسیاری از مفسران قرآن، آیات مربوط به مباهله،<ref>سوره آل‌عمران، آیه 61.</ref>  تطهیر،<ref>سوره أحزاب، آیه 33.</ref>  إطعام،<ref>سوره دهر، آیات 5-9.</ref>  مودت<ref>سوره شوری، آیه 23.</ref>  و اولی الأمر<ref>سوره نساء، آیه 59.</ref>  اشاره و اذعان به امام حسن نیز دارند.
 ==امام حسن از منظر پیامبر==
-پیامبر بارها گفته بود من حسن را دوست دارم و دوست‌دارش را نیز دوست دارم.<ref>قمی، منتهی الآمال، 1371ش، ج1، ص414 ؛ جعفریان، حیات فکری سیاسی امامان شیعه، 1387ش، ص120 و 165؛ معروف حسنی، زندگی دوازده امام، 1389ش، ج1، ص501-502.</ref>  هر کس مرا دوست دارد، باید حسن را نیز دوست بدارد.<ref>قمی، منتهی الآمال، 1371ش، ج1، ص414؛ جعفریان، حیات فکری سیاسی امامان شیعه، 1387ش، ص165؛ معروف حسنی، زندگی دوازده امام، 1389ش، ج1، ص502.</ref>  هر کس حسن و حسین را دوست بدارد، مرا دوست داشته است.<ref>جعفریان، حیات فکری سیاسی امامان شیعه، 1387ش، ص165.</ref>  حسن و حسین امامند، چه بنشینند، چه قیام کنند.<ref>جعفریان، حیات فکری سیاسی امامان شیعه، 1387ش، ص127؛ معروف حسنی، زندگی دوازده امام، 1389ش، ج1، ص542.</ref>  هر کس می‌خواهد با دیدن سید جوانان بهشت، مسرور شود، به حسن نگاه کند.<ref>جعفریان، حیات فکری سیاسی امامان شیعه، 1387ش، ص165 و 168.</ref>  اگر عقل در مردی مجسم می‌شد، همانا آن کس، حسن بود.<ref>جعفریان، حیات فکری سیاسی امامان شیعه، 1387ش، ص121.</ref>  همچنین پیامبر خدا، حسن و حسین را دو گوشواره عرش الهی معرفی کرده است.<ref>قمی، منتهی الآمال، 1371ش، ج1، ص415.</ref>
+پیامبر بارها گفته بود که حسن را دوست دارم و دوست‌دارش را نیز دوست دارم.<ref>قمی، منتهی الآمال، 1371ش، ج1، ص414 ؛ جعفریان، حیات فکری سیاسی امامان شیعه، 1387ش، ص120 و 165؛ معروف حسنی، زندگی دوازده امام، 1389ش، ج1، ص501-502.</ref> هر کس مرا دوست دارد، باید حسن را نیز دوست بدارد.<ref>قمی، منتهی الآمال، 1371ش، ج1، ص414؛ جعفریان، حیات فکری سیاسی امامان شیعه، 1387ش، ص165؛ معروف حسنی، زندگی دوازده امام، 1389ش، ج1، ص502.</ref> هر کس حسن و حسین را دوست بدارد، مرا نیز دوست داشته است.<ref>جعفریان، حیات فکری سیاسی امامان شیعه، 1387ش، ص165.</ref> حسن و حسین امام‌اند، چه بنشینند، چه قیام کنند.<ref>جعفریان، حیات فکری سیاسی امامان شیعه، 1387ش، ص127؛ معروف حسنی، زندگی دوازده امام، 1389ش، ج1، ص542.</ref> هر کس می‌خواهد با دیدن سید جوانان بهشت، مسرور شود، به حسن نگاه کند.<ref>جعفریان، حیات فکری سیاسی امامان شیعه، 1387ش، ص165 و 168.</ref> اگر عقل در مردی مجسم می‌شد، همانا آن‌کس، حسن بود.<ref>جعفریان، حیات فکری سیاسی امامان شیعه، 1387ش، ص121.</ref> همچنین پیامبر خدا، حسن و حسین را دو گوشوارۀ عرش الهی معرفی کرده است.<ref>قمی، منتهی الآمال، 1371ش، ج1، ص415.</ref>
 ==اوصاف امام حسن==
 به گفتۀ امام صادق، امام حسن در زمانۀ خود، بافضیلت‌ترین بود و در عبادت و زهد، سرآمد مردمان عصر خود بود.<ref>قمی، منتهی الآمال، 1371ش، ج1، ص416.</ref> چون وضو می‌ساخت، تمام بدنش به رعشه می‌افتاد<ref>قمی، منتهی الآمال، 1371ش، ج1، ص416.</ref>  و رنگ صورتش تغییر می‌کرد.<ref>معروف حسنی، زندگی دوازده امام، 1389ش، ج1، ص503.</ref>  وقتی به نماز می‌ایستاد، بند‌بند وجودش از خشیت الهی می‌لرزید.<ref>قمی، منتهی الآمال، 1371ش، ج1، ص416 ؛ معروف حسنی، زندگی دوازده امام، 1389ش، ج1، ص503.</ref> با یادآوری مرگ و قبر و قیامت، به‌قدری می‌گریست که بی‌هوش می‌شد.<ref>معروف حسنی، زندگی دوازده امام، 1389ش، ج1، ص503.</ref> در راه خدا بسیار بذل و بخشش می‌کرد.<ref>جعفریان، حیات فکری سیاسی امامان شیعه، 1387ش، ص166.</ref> در طول حیات خود، سه بار نیمی از اموالش را میان نیازمندان تقسیم کرد.<ref>قمی، منتهی الآمال، 1371ش، ج1، ص417؛ جعفریان، حیات فکری سیاسی امامان شیعه، 1387ش، ص166؛ معروف حسنی، زندگی دوازده امام، 1389ش، ج1، ص503.</ref> با زیردستان، فروتنانه برخورد می‌کرد<ref>ابن شهرآشوب، المناقب، ۱۳۷۹ق، ج۴، ص۲۳.</ref> و مانند آنان بر روی زمین می‌نشست و کنار ایشان غذا می‌خورد.<ref>معروف حسنی، زندگی دوازده امام، 1389ش، ج1، ص505.</ref> بسیار شکیبا<ref>بلاذری، أنساب الأشراف، ۱۴۱۷ق، ج۳، ص۶؛ ابن‌أثیر، اُسد الغابه، ۱۴۰۹ق، ج۱، ص۴۹۰؛ قمی، منتهی الآمال، 1371ش، ج1، ص417.</ref> بود، به‌گونه‌ای که بردباری او را هم‌سنگ کوه‌ها دانسته‌اند.<ref>بلاذری، انساب الاشراف، ۱۴۱۷ق، ج۳، ص۶۷؛ ابن‌سعد، طبقات الکبری، ۱۴۱۸ق، ج۱۰، ۳۵۴.</ref> از خطای دیگران به سهولت چشم‌پوشی می‌کرد.<ref>قمی، منتهی الآمال، 1371ش، ج1، ص419.</ref>