جامعه‌پذیری فرزندان در اسلام: تفاوت میان نسخه‌ها
←جامعه‌پذیری در اسلام
مهدی مهدوی (بحث | مشارکتها) (←منابع) |
مهدی مهدوی (بحث | مشارکتها) |
||
| خط ۳: | خط ۳: | ||
جامعه‌پذیری (اجتماعی‌شدن)، به‌معنای آشناسازی و انطباق با جامعه، در جامعه‌شناسی به فرایندی گفته می‌شود که در آن فرد، هنجارها، ارزش‌ها و دیگر عناصر اجتماعی، فرهنگی و سیاسی موجود در گروه یا محیط پیرامون خود را فرامی‌گیرد و آن را با شخصیت خود یگانه می‌کند. خانواده، اولین عامل جامعه‌پذیری است.<ref>قربانی و جمعه‌نیا، «نقش عوامل اجتماعی (خانواده، مدرسه و گروه همسالان) در جامعه‌پذیری دانش‌آموزان استان گلستان»، سایت جامعه‌شناسی کاربردی، بازدید: 4 اردیبهشت 1401. </ref> | جامعه‌پذیری (اجتماعی‌شدن)، به‌معنای آشناسازی و انطباق با جامعه، در جامعه‌شناسی به فرایندی گفته می‌شود که در آن فرد، هنجارها، ارزش‌ها و دیگر عناصر اجتماعی، فرهنگی و سیاسی موجود در گروه یا محیط پیرامون خود را فرامی‌گیرد و آن را با شخصیت خود یگانه می‌کند. خانواده، اولین عامل جامعه‌پذیری است.<ref>قربانی و جمعه‌نیا، «نقش عوامل اجتماعی (خانواده، مدرسه و گروه همسالان) در جامعه‌پذیری دانش‌آموزان استان گلستان»، سایت جامعه‌شناسی کاربردی، بازدید: 4 اردیبهشت 1401. </ref> | ||
==جامعه‌پذیری در اسلام== | ==جامعه‌پذیری در اسلام== | ||
اجتماعی‌شدن انسان در فرآیند تربیت، ممکن می‌شود. تربیت اجتماعی فرزندان و آموزش آداب و اخلاق اجتماعی، جزئی از حقوق آنان بر والدین است. در این | اجتماعی‌شدن انسان در فرآیند تربیت، ممکن می‌شود. تربیت اجتماعی فرزندان و آموزش آداب و اخلاق اجتماعی، جزئی از حقوق آنان بر والدین است. در این فرآیند، فرزندان به‌گونه‌ای پرورش می‌یابند که از همان دوران کودکی بتوانند در جامعه حضور یابند و حسن رفتار، ادب، تعادل روحی ـ روانی و خِردورزی در برخورد با دیگران را نشان دهند. مسلمانان که [[دین]] اسلام را برنامۀ جامع تربیتی می‌دانند در تربیت اجتماعی فرزندان، از آموزه‌های اسلامی مانند بخشش (عفو)، احترام به شخصیت دیگران، فروتنی (تواضع)، نظم و انضباط، محبت متقابل، رعایت حقوق دیگران، جرأت و شهامت داشتن، ایثار و فداکاری، نظارت و مراقبت اجتماعی، مشورت کردن، تعاون، یاری‌گری و مسئولیت‌پذیری، بهره می‌گیرند. در این فرآیند، خانواده به‌عنوان اولین نهاد اجتماعی که انسان آن را تجربه می‌کند، بهترین فرصت برای تربیت اجتماعی و الگوپذیری عملی و عینی‌سازی اخلاق اجتماعی است.<ref> محمدیان، نگاهی دیگر به حقوق فرزندان از دیدگاه اسلام، 1390ش، ص۱۹۱ به بعد.</ref> | ||
==مهارت‌های اجتماعی== | ==مهارت‌های اجتماعی== | ||
اخلاق اجتماعی با پرورش والدین، به‌تدریج در فرزندان به‌وجود می‌آید. پدر و مادر به‌عنوان حلقه‌های اتصال خانواده و جامعه، نقش تربیتی بالایی در شکل‌گیری مهارت‌های اجتماعی در کودکان دارند. مهارت‌هایی همچون ارتباط با دیگران، مهارت گوش دادن، مهارت همدردی و ارتباط غیرکلامی و مهارت در تشخیص احساسات خویش. برخی از محققان مهارت‌های اجتماعی را در پنج دسته تقسیم کرده‌اند: همکاری و کمک به دیگران، گفتار مناسب (تقاضا و پاسخ آشکار)، مسئولیت‌پذیری، همدلی (محبت و همدردی) و خویشتن‌داری (صبوری و تحمل کردن).<ref>وزیری، حقوق متقابل کودک و ولی در اسلام و موارد تطبیقی آن، 1387ش، ص۲۱۴ـ۲۱۵.</ref> | اخلاق اجتماعی با پرورش والدین، به‌تدریج در فرزندان به‌وجود می‌آید. پدر و مادر به‌عنوان حلقه‌های اتصال خانواده و جامعه، نقش تربیتی بالایی در شکل‌گیری مهارت‌های اجتماعی در کودکان دارند. مهارت‌هایی همچون ارتباط با دیگران، مهارت گوش دادن، مهارت همدردی و ارتباط غیرکلامی و مهارت در تشخیص احساسات خویش. برخی از محققان مهارت‌های اجتماعی را در پنج دسته تقسیم کرده‌اند: همکاری و کمک به دیگران، گفتار مناسب (تقاضا و پاسخ آشکار)، مسئولیت‌پذیری، همدلی (محبت و همدردی) و خویشتن‌داری (صبوری و تحمل کردن).<ref>وزیری، حقوق متقابل کودک و ولی در اسلام و موارد تطبیقی آن، 1387ش، ص۲۱۴ـ۲۱۵.</ref> | ||