برک

برک هزارگی

بَرَک؛ پارچۀ دستباف از پشم برۀ گوسفند در مناطق هزاره‌نشین افغانستان.

برک، محصولی از صنایع دستی زنان و وابسته به اقتصاد روستایی و دامداری مناطق هزاره‌نشین است که شهرت و اعتبار جهانی دارد. این صنعت، بخشی از میراث فرهنگی و نمادی از نوع زندگی، هنر و زیبایی‌شناسی مردم هزاره است.

مفهوم‌شناسی

برک، لباس یا پارچۀ دستباف از جنس پشم شتر و گوسفند یا کُرک بز است. برک هزارگی نیز نوعی پارچۀ نرم، چسبان و ضخیم از جنس پشم است که زنان هزاره با دست می‌بافند. در بعضی از مناطق هزاره‌نشین، به برک، شال نیز گفته می‌شود. برک‌بافی هزارگی، از صنایع دستی مردم هزاره و گونه‌ای از پارچه‌بافی سنتی است که با دار چوبی (داربست چوبی برک‌بافی)، محصول برک را تولید می‌کند.

تاریخچه

برک، میراث ماندگار و هنر زنان هزاره است که از قدیم در میان این مردم رواج داشته و داری اعتبار جهانی بوده است. در گذشته، هنر برک‌بافی برای دختران هزاره اعتبار و منزلت اجتماعی خلق می‌کرد و به دختران که مهارت برک‌بافی را بلد بودند، «تانِستَه‌باف» نیز گفته می‌شد و این دختران خواستگار بیشتری داشتند که در ادبیات عامیانه نیز بازتاب پیدا کرده است:

عجب تانِستَه بافَه دلبر من		پریِیِ کوهِ قافه دلبر من
بِیَه بِلدارشِی رَه هیچکس نداره		دَه عاشوقی صَرافَه دلبر من

صنعت برک‌بافی، تا حدود 30 سال پیش، بخش عمدۀ لباس مردم هزاره را تأمین می‌کرد اما در حال حاضر، از رونق افتاده است و فقط در بعضی مناطق هزاره‌نشین رواج دارد. بحران‌های سیاسی، جنگ، مهاجرت‌، ضعف اقتصاد روستایی، خشکسالی، انقراض نسل گوسفندان هزارگی، واردات پارچه‌های صنعتی و عدم حمایت دولت از صنایع دستی، این صنعت دیرینۀ زنان هزاره را در معرض نابودی قرار داده است.

مواد اولیۀ برک‌

مادۀ اولیۀ پارچۀ برک، پشم است که از گُل اولین پشم بره‌های گوسفندان مخصوص هزارگی که رنگ و لطافت خاص دارد، چیده می‌شود.

مراحل تولید برک

1. چیدن پشم از برۀ گوسفند؛
2. شانه‌زدن و آماده‌کردن پشم؛
3. رنگ‌آمیزی پشم؛
4. ریسیدن و تبدیل‌ پشم به نخ برک؛
5. بافتن برک از تار و پود نخ پشمی؛
6. مالش‌دادن پارچۀ برک و آماده‌سازی برای استفاده؛
7. طراحی و خیاطی.

بافتن برک

بافتن پارچۀ برک، از مهم‌ترین مراحل صنعت برک‌بافی است؛ بعد از طی مراحل اولیه، پشم گوسفند را می‌ریسند و به نخ مرغوب تبدیل می‌کنند. سپس، «پود» برک را روی دستگاه چوبی (داربست افقی و روی زمین) می‌تنند و دستگاه را آمادۀ برک‌بافی می‌کنند. برکباف، در یک سمت دستگاه نشسته و «تار»های رنگارنگ برک را از میان پودِ آن رد می‌کند، نقش می‌اندازد و سپس، با شانه‌های دست‌ساز، روی نخ‌ها می‌کوبد. بعد از اتمام مرحلۀ بافت، پارچۀ خام را روی سنگ داغ، با پا می‌مالند تا مو (کرک) در آورد.

برک و اشتغال زنان

زنان در تمام مراحل صنعت برک‌بافی از نقش‌آفرینان و کنشگران فعال به شمار می‌روند؛ به‌خصوص مرحلۀ ریسیدن نخ و بافتن برک که توسط زنان ماهر یا دختران جوان زیر نظر یک زن استادکار با کمک دستگاه‌های سنتی و دست‌ساز، صورت می‌گیرد.

توصیف برک در ادبیات عامیانه

در دوبیتی‌های هزارگی، این هنر دستی، توصیف و با پارچه‌های خارجی مقایسه شده است. برای مثال:

دیده گلِ از مَه ماشِیو موبافه		ما کُور شَوَم دلِ اَفتِیو موبافه
بَرَک خنجری دست باف نازِی		تِکِه (پارچه) خارجَه شرمَلجِی مُوکُونه

موارد استفاده از برک

محصولات صنعت برک‌بافی متنوع است و در گذشته، بخش عمدۀ لباس مردان هزاره را تشکیل داده و عبارت بود از: چپن (عبا)، کُت، پَتلُون (شلوار)، بالاپوش (پالتو)، پتو، دَرِیشِی (کت ‌شلوار)، واسکَت (جلیقه)، کلاه و پَای‌پِیچ (ساق‌بند سنتی).

طرح‌ها

برک، در طرح‌ها و نقش‌ونگارهای مختلفی بافته می‌شود که به‌نامهای خنجری، شمشیرباف، چهارخانه و دندان موش خوانده می‌شود.

رنگ‌ها

برک به‌طور معمول خودرنگ است و در رنگ‌های شیرغه (زردگون)، سیاه، سفید، شیری، شکری و خاکستری وجود دارد؛ اما برای مرغوب‌شدن بیشتر آن، ابتدا پشم را با پوست گردو، ریشۀ گیاه «ایله‌رنگ» (نوعی گیاه بومی) و ساقۀ گل نسترن، رنگ می‌کنند و سپس، زنان با تجربه، از پشم رنگ‌شده، نخ می‌ریسند.

دوخت برک

دوخت‌ودوز لباس برک، بسیار سخت و پیچیده است و به مهارت خاصی نیاز دارد. در گذشته، خیاط لباس برک، از احترام و اعتبار زیاد اجتماعی در میان مردم برخوردار بود و به آن «خلیفه» می‌گفتند.

کارکردها

لباس برک هزارگی، به‌عنوان لباس گرم زمستانی استفاده شده و در مقابل رطوبت مقاومت دارد. علاوه بر آن، این نوع لباس، در برف و باران زود خیس نمی‌شود. به باور بعضی از مردم، پوشیدن لباس برک هزارگی، برای درمان دردهای مفاصل و عضلانی، مفید است.

وضعیت کنونی

در گذشته، کیفیت پارچۀ برک، پائین بود و مرغوبیت نداشت؛ به‌همین دلیل، افراد فقیر جامعه از آن لباس می‌ساختند. به‌مرور زمان که کیفیت برک بهبود پیدا کرد، میرها، خوانین، ثروتمندان و مقامات دولتی نیز به آن علاقه پیدا کردند. در حال حاضر، با اینکه صنعت برک‌بافی از رواج افتاده است؛ اما به‌دلیل زیبایی و مرغوبیت لباس برک، قیمت آن نیز بیشتر شده و به‌منظور فروش به مقامات بلندرتبۀ دولتی، ثروتمندان و گردشگران خارجی ساخته می‌شود.

منابع

• «برک‌بافی؛ هنری به‌ بلندای تاريخ افغانستان»، وب‌سایت اقتصادگردان، تاریخ درج مطلب: 11 شهریور 1396ش.
• «برکبافی؛ هنری به‌بلندای تاريخ افغانستان»، وب‌سایت پارس تودی، تاریخ درج مطلب: 11 مهر 1400ش.
• «برک»، وب‌سایت هزاره کالچر، تاریخ بازدید: 16 آذر 1401ش.
• شریعتی، حفیظ، «صنایع دستی هزارگی»، وب‌سایت پیام دایکندی، تاریخ درج مطلب: 8 دی 1392ش.
• «صنعت برک‌بافی در هزاره‌جات»، وب‌سایت برگزیده‌ها، تاریخ بازدید: 16 آذر 1401ش.
• دهخدا، علی‌اکبر، لغتنامه، ذیل واژۀ برک، وب‌سایت واژه‌یاب، تاریخ بازدید: 16 آذر 1401ش.
• مجیدی، عبدالطیف، «لباس هزاره‌گی»، وب‌سایت مجلۀ خامک، تاریخ بازدید: 16 آذر 1401ش.