روزه: تفاوت میان نسخه‌ها
←انواع
(←انواع) |
|||
| خط ۱۱: | خط ۱۱: | ||
==انواع== | ==انواع== | ||
روزه را به واجب (همانند روزۀ ماه رمضان، روزۀ نذر و عهد و روزة قضا)، مستحب (همانند روۀ ماه‌های رجب و شعبان و روز عرفه، روز ولادت پیامبر اکرم، عید مبعث، روزۀ هر پنجشنبه و روزۀ هر جمعه)، مکروه (همانند روز‌ه‌ای که به ضعیف‌شدن روز‌ه‌دار بینجامد و او را از عبادت بازدارد و روزۀ روز عاشورا) و حرام (همانند روزۀ عید فطر و عید قربان) تقسیم کرد‌ه‌اند. | روزه را به واجب (همانند روزۀ ماه رمضان، روزۀ نذر و عهد و روزة قضا)، مستحب (همانند روۀ ماه‌های رجب و شعبان و روز عرفه، روز ولادت پیامبر اکرم، عید مبعث، روزۀ هر پنجشنبه و روزۀ هر جمعه)، مکروه (همانند روز‌ه‌ای که به ضعیف‌شدن روز‌ه‌دار بینجامد و او را از عبادت بازدارد و روزۀ روز عاشورا) و حرام (همانند روزۀ عید فطر و عید قربان) تقسیم کرد‌ه‌اند.<ref>موسوی‌راد لاهیجی، روزه، درمان بیماری‌های روح و جسم، 1364ش، ص36.</ref> | ||
==استقبال از روزه== | ==استقبال از روزه== | ||
در گذشته، مرسوم بود که مردم قبل از حلول ماه رمضان برای استقبال از روزه آماده میشدند. آنها پیش از ماه رمضان، آذوقه و خوار‌و‌بار مورد نیاز برای مصرف در این ماه را تهیه می‌کردند و در بازار مرغوب‌ترین مواد غذایی با قیمت مناسب عرضه می‌شد. با اثرپذیری از فرهنگ روزه‌داری، زنان در این ماه از لباس‌های بلند و چادرهای عبایی استفاده می‌کردند که تا روی پای‌شان را می‌پوشاند و روبنده‌های بلند می‌زدند که تا نزدیک زانو می‌رسید. مردان در این ماه متین، آرام و سر به‌زیر میشدند. مردم مساجد و فرش‌های آن را نظافت می‌کردند. آب کهنۀ خزینۀ حمام‌ها عوض می‌شد. در شب اول که به آن شب نیت می‌گفتند، غسل نیت روزه می‌کردند. قبل از نیت روزه اگر با کسی قهر بودند آشتی می‌کردند. شب آخر ماه شعبان، مردم به مناطق مرتفع می‌رفتند تا هلال رمضان را ببینند. مساجد اگر پیش‌نماز و مبلغ دینی نداشتند، پیشاپیش از یک یا چند آخوند دعوت می‌کردند تا در طول ماه رمضان با سخنان خود و تبیین آموزه‌های اخلاقی و دینی، زمینۀ تزکیه و تطهیر مردم را در این ایام فراهم کنند. در بیش‌تر نقاط ایران روز آخر ماه شعبان را «کلوخ‌اندازان» می‌گفتند. در این روز مردم دور هم جمع شده و به شادی و شادمانی می‌پرداختند. بسیاری از مردم نیز به‌خصوص در بهار و تابستان به باغ‌ها و گردش‌گاه‌های اطراف شهرها و روستاها می‌رفتند. در روز کلوخ‌اندازان غذاهایی مانند «شولی»، آش رشته یا آش خمیر، پخته و مصرف می‌شد. | در گذشته، مرسوم بود که مردم قبل از حلول ماه رمضان برای استقبال از روزه آماده میشدند. آنها پیش از ماه رمضان، آذوقه و خوار‌و‌بار مورد نیاز برای مصرف در این ماه را تهیه می‌کردند و در بازار مرغوب‌ترین مواد غذایی با قیمت مناسب عرضه می‌شد. با اثرپذیری از فرهنگ روزه‌داری، زنان در این ماه از لباس‌های بلند و چادرهای عبایی استفاده می‌کردند که تا روی پای‌شان را می‌پوشاند و روبنده‌های بلند می‌زدند که تا نزدیک زانو می‌رسید. مردان در این ماه متین، آرام و سر به‌زیر میشدند. مردم مساجد و فرش‌های آن را نظافت می‌کردند. آب کهنۀ خزینۀ حمام‌ها عوض می‌شد. در شب اول که به آن شب نیت می‌گفتند، غسل نیت روزه می‌کردند. قبل از نیت روزه اگر با کسی قهر بودند آشتی می‌کردند. شب آخر ماه شعبان، مردم به مناطق مرتفع می‌رفتند تا هلال رمضان را ببینند. مساجد اگر پیش‌نماز و مبلغ دینی نداشتند، پیشاپیش از یک یا چند آخوند دعوت می‌کردند تا در طول ماه رمضان با سخنان خود و تبیین آموزه‌های اخلاقی و دینی، زمینۀ تزکیه و تطهیر مردم را در این ایام فراهم کنند. در بیش‌تر نقاط ایران روز آخر ماه شعبان را «کلوخ‌اندازان» می‌گفتند. در این روز مردم دور هم جمع شده و به شادی و شادمانی می‌پرداختند. بسیاری از مردم نیز به‌خصوص در بهار و تابستان به باغ‌ها و گردش‌گاه‌های اطراف شهرها و روستاها می‌رفتند. در روز کلوخ‌اندازان غذاهایی مانند «شولی»، آش رشته یا آش خمیر، پخته و مصرف می‌شد. | ||