ویکی‌زندگی:Featured articles/2025/11
رمضانی؛ سنت شعر‌خوانیِ گروهیِ نوجوانان در شب‌های ماه رمضان.
رمضانی، سنت دیرینۀ مردم در مناطقی از ایران، افغانستان و تاجیکستان است. در شب‌های ماه رمضان نوجوانان به‌صورت گروهی در محلات گردش می‌کنند و با آداب خاص، اشعاری را زمزمه می‌کنند. رمضانی، در خرده‌فرهنگ‌های مختلف با نام «یا رمضان»، «الله رمضان»، «رمضونی»، «رمضانی رفتن»، «رمضانی خواندن» و «میلۀ رمضان» نیز یاد می‌شود. در این رسم، نوجوانان به‌صورت گروهی با خواندن سرودهای رمضانی به خانه‌های مردم رفته و هدایایی گردآوری می‌کنند. رسم رمضانی، ریشه در برخی سنت‌های دینی دارد. استقبال از بازآمدن ماه رمضان، ترغیب به روزه گرفتن، اشاره به فواید روزه و ارزش‌های فرهنگی و اجتماعی آن، توجه به امور اجتماعی و فعالیت‌های جمعی، گرایش به نشاط و شادابی در جامعه، ترویج راست‌کرداری، جوانمردی، تقویت روحیۀ مردانگی، مهمان‌نوازی، بخشش و نکوهش خصلت‌های پست و نکوهیده، دنائت، خساست، دو‌رویی و دوزبانی بخشی از کارکردهای رسم رمضانی است. رسم رمضانی در مناطقی از ایران (مانند کاشان، خوزستان، بجنورد، بیرجند، کرمان و یزد)، مناطقی از افغانستان (مانند هرات، بلخ، سرپل، بلخاب، کابل، پروان، جوزجان، فاریاب، تخار و نیمروز) و مناطقی از تاجیکستان و ازبکستان مانند سمرقند و بخارا، رایج است.
دیگر مقالات منتخب: عبادت – زعفران در افغانستان – قرآن‌سوزی