ویکی‌زندگی:Featured articles/2024/07
امام علی بن الحسین، امام چهارم شیعیان. علی بن الحسین (علیه السلام) بزرگ‌ترین فرزند حسین بن علی و معروف به «ابن الخِیَرَتَین» است. در بین القاب بسیار او، سجاد و زین‌العابدین مشهورترند. علی بن الحسین، یکی از 12 امامی است که پیامبر اکرم بر امامتش تصریح کرده است. امام علی او را بهترینِ اهل زمین در زمانۀ خود، و پدرش او را خوشبو و خوش‌اخلاق معرفی کرده‌اند. علی بن الحسین، برترین بندگان خدا در زمانۀ خود، در اخلاق، بخشش، مهربانی به فقرا و در علم و عمل بود. دانشمندان را به طور اعم ارج می‌نهاد و می‌گفت علم هر جا که باشد، باید به دنبالش رفت و با کسی هم‌نشین شو که برای دینت سود داشته باشد. از پیروانش می‌خواست در حق او مبالغه نکنند و به‌گونه‌ای سخن نگویند که نه با کتاب خدا سازگاری داشته باشد و نه با عقل و منطق؛ همگرایی، بلکه راه اعتدال پیشه کنند. بردباری و فرو خوردن خشم خود هنگام غضبناکی، شکیبایی بر مصیبت‌ها، جلوگیری از تجاوز به حقوق دیگران، زاهدترین و در عین حال، سخاوتمندترین فرد زمانۀ خود، مؤانست و مهربانی با فقرا، پرداخت صدقه به مستمندان و نیازمندان، اخلاص در عبادت و عمل، عزت نفس و زیستن کریمانه، خشیت و تضرع به درگاه الهی، نسبت به خانواده، رئوف و مهربان و مددکار در امور خانه، نیکوترین مواجهه با والدین و دعای نیکو در حق آنان، بخشی از صفات اخلاقی ایشان است. علی بن الحسین در سخت‌ترین برهه از تاریخ امامان شیعه می‌زیست؛ زیرا انحراف، نقاب از رخ برداشته و چهرۀ عریان خود را در عرصه‌های مختلف سیاسی (مُثله کردن، قطع دست‌وپا و به دار آویختن)، اجتماعی (اشرافی‌گری، تجمل‌گرایی، ثروت‌اندوزی)، علمی و فرهنگی (فلج شدن جامعه با ناآگاه نگاه‌داشتن مردم) و دینی(رواج محرماتی نظیر غنا) به نمایش گذاشته بود. گرچه برای علی بن الحسین فرصتی شبیه حسین بن علی برای قیام[۱۲۱] و جعفر بن محمد برای گردآوری و ساماندهی دائره‌المعارف شیعه، فراهم نبود، اما فرصتی بی‌نظیر فراهم شد تا در قالب دعا آنچه را به عنوان رهبر معنوی جامعه بر عهده دارد، در زمینه‌های مختلف سیاسی، کلامی، تربیتی، اجتماعی و اخلاقی به بهترین شکل ممکن، به جامعه و مخاطبان عرضه بدارد.ادامه...
دیگر مقالات منتخب: مالکیت بدن – قرآن‌سوزی – ترجیحات همسر