سنایی
سنایی، عارف و شاعر مشهور زبان فارسی.
سنایی، شاعر مشهور و عارف بلندرتبۀ قرن ششم هجری و از استادان مسلم شعر فارسی است که در علوم دیگر نیز مهارت داشت. سنایی با وارد کردن درونمایههای عرفانی، اخلاقی و اجتماعی در شعر، این هنر را در خدمت دین و مردم قرار داد.
زندگینامه
حکیم، ابوالمجد، مَجدُود بن آدم سنایی، در نیمۀ دوم قرن پنجم هجری، در شهر غزنی به دنیا آمد.[۱] سنایی چند سالی از دوران جوانی را در شهرهای بلخ، سرخس، هرات و نیشابور گذراند. او، زمانی که در بلخ بود به زیارت کعبه رفت. بعد از سفر مکه، مدتی در بلخ ماند، در سال ۵03ش به غزنی بازگشت و یکی از بزرگان غزنین به نام «خواجه عمید احمد بن مسعود» به او خانهای بخشید. سنایی تا پایان عمر در غزنی، در انزوای اجتماعی به سر برد و مثنوی حدیقةالحقیقه را نوشت.[۲]
گرایش مذهبی
در گرایش مذهبی سنایی غزنوی، اختلاف نظر وجود دارد؛ بعضی با استناد به اشعار او در مدح اهلبیت، توصیف امام علی به «مدینة العلم» و لازم دانستن اعتقاد به مذهب جعفری، او را شیعه میدانند؛[۳] اما برخی دیگر معتقدند که سنایی در کتاب «حدیقةالحقیقة»، دیدگاهی وحدتگرایانه داشته و به ستایش از پیامبر اسلام، خلفای سهگانه، امام علی، امام حسن، امام حسین، ابوحنیفه و شافعی میپردازد که اظهار نظر دربارۀ مذهب او را مشکل میسازد.[۴] همچنین، سنایی غزنوی، اولین شاعر بزرگ اهل تصوف است.[۵]
عوامل مؤثر بر شخصیت و تحول سنایی
سفرهای متعدد و معاشرت با حکیمان، عارفان، مشایخ اهل تصوف و افراد مُهَذّب در بلخ، سرخس، مرو و زیارت مکه از عوامل مهم رشد شخصیت، تغییر و تحول فکری و معنوی سنایی است. همچنین، سنایى مدتها در مرو و هرات، شاگرد و پیرو یکی از بزرگان اهل تصوف، بهنام «شیخ ابویوسف یعقوب همدانى»، بوده و از این استاد، تأثیر زیادی پذیرفته است.[۶]
مهارتها
سنایی غزنوی، در علوم ادبی، تفسیر، حدیث، فقه، حکمت، عرفان، منطق، کلام، تاریخ، طب و نجوم ماهر بود.[۷]
بنیانگذار شعر عرفانی
اکثر صاحبنظران، سنایی را پایهگذار شعر عرفانی میدانند. کاری که او آغاز کرد، توسط عطار نیشابوری تداوم یافت و در شعر جلالالدین محمد بلخی به اوج خود رسید.[۸]
دیدگاه سنایی
سنایی در بیان مرتبۀ انسان کامل، از پیامبران الهی و نقش آنها در هدایت بشر بهسوی معرفت الهی بسیار سخن گفته و راه رسیدن به مقصد نهایی را در پیروی از آنها میداند.[۹] انسان کامل از دیدگاه سنایی با ویژگیهای انسان کامل در عرفان اسلامی، مطابقت کامل دارد.[۱۰]
دیدگاه مولانا دربارۀ سنایی
مولانا جلالالدین بلخی، در کتاب مثنوی معنوی از سنایی با عناوین «حکیم» و «حکیم غزنوی» نام برده است.[۱۱]
سبک شعری
سنایی دو دورۀ زندگی و دو سبک شعری دارد؛ در مرحلۀ اول، سنایى شاعر دربارى و لهوپیشه است که شوخى، هزل و استفاده از کلمات رکیک در اشعار او موجود بوده و براى رسیدن به پول، از مدح هیچکسی امتناع نمیورزد. او در این دوره، تحت تأثیر سبک استادان قدیم، مانند عنصرى، فرخى و مسعود سعد قرار داشت. در مرحلۀ دوم زندگی، سنایی، بهدلیل مسافرتهای زیاد و معاشرت با اساتید بزرگ ادب، تغییر و تکامل روحی و معنوی پیدا کرده و سبک جدید شعری پدید آورد که درونمایۀ اصلی آن زهد و حکمت است.[۱۲]
نمونهای از قصیدۀ عرفانی سنایی
ملکا ذکر تو گویم[۱۳]
ملکا ذکر تو گویم که تو پاکی و خدایی | نروم جز به همان ره که توام راه نمایی | |
همه درگاه تو جویم همه از فضل تو پویم | همه توحید تو گویم که به توحید سزایی | |
تو زن و جفت نداری تو خور و خفت نداری | احد بیزن و جفتی ملک کامروایی | |
نه نیازت به ولادت نه به فرزندت حاجت | تو جلیلالجبروتی تو نصیرالامرایی | |
تو حکیمی تو عظیمی تو کریمی تو رحیمی | تو نمایندۀ فضلی تو سزاوار ثنایی | |
بری از رنج و گدازی بری از درد و نیازی | بری از بیم و امیدی بری از چون و چرایی | |
بری از خوردن و خفتن، بری از شرک و شبیهی | بری از صورت و رنگی بری از عیب و خطایی | |
نتوان وصف تو گفتن که تو در فهم نگنجی | نتوان شبه تو گفتن که تو در وهم نیایی | |
نبود این خلق و تو بودی، نبود خلق و تو باشی | نه بجنبی، نه بگردی، نه بکاهی، نه فزایی | |
همه عزی و جلالی همه علمی و یقینی | همه نوری و سروری همه جودی و جزایی | |
همه غیبی تو بدانی همه عیبی تو بپوشی | همه بیشی تو بکاهی همه کمی تو فزایی | |
احد لیس کمثله صمد لیس له ضد | لمن الملک تو گویی که مر آن را تو سزایی | |
لب و دندان سنایی همه توحید تو گوی | مگر از آتش دوزخ بودش روی رهایی |
درونمایههای مهم شعر سنایی
1. نقد اجتماعی
بخش عمدهای از درونمایه و اندیشۀ سنایی در قصیدههای او، دردها، مشکلات و انتقادهای اجتماعی است. سنایی با تصویر زندگی زاهدانۀ پیامبر اسلام و صحابه، جامعۀ آرمانی خود را ترسیم و زراندوزان و حاکمان ستمگر را نکوهش میکند.[۱۴]
2. ترویج آموزههای عرفانی
تلاش برای تحقق گوهر حقیقی آدمی، نكوهش دنیا، مرگاندیشی، توصیه به دوری از آرزوهای بیحد و حصر، ترویج قناعت و مناعتطلبی، از مضامین مهم و اصلی قصیدههای سنایی است.[۱۵]
آثار
- حدیقةالحقیقه: این مجموعه، در قالب مثنوی سروده شده و محتوای عرفانی دارد. این منظومه را شریعةالطریقه، الهینامه یا فخرینامۀ سنایی نیز خواندهاند.[۱۶] این اثر، مهمترین اثر سنایی بوده و از برجستهترین و تأثیرگذارترین مثنویهای عرفانی ادب فارسی محسوب میشود.[۱۷]
- طریقالتحقیق: این کتاب، در قالب مثنوی و به وزن و شیوۀ حدیقةالحقیقه سروده شده است.
- سیرالعباد الی المعاد: منظومهای رمزی و عرفانی است شامل هفتصد بیت که در آن از موضوعات اخلاقی سخن گفته است.[۱۸]
- کارنامۀ بلخ: هنگام توقف شاعر در بلخ سروده شده و حدود پانصد بیت است که در آن به گوشههایی از زندگی خود، پدر و بعضی از معاصران خود پرداخته است.[۱۹]
- عشقنامه: این اثر، حدود هزار بیت در قالب مثنوی داشته و در چهار بخش حقایق، معارف، مواعظ و حکم گرد آمده است.[۲۰]
- عقلنامه: منظومهای است که در سبک و وزن عشقنامه و در قالب مثنوی سروده شده است.[۲۱]
- مکاتیب: نوشتهها و نامههایی از سنایی که به نثر فارسی نوشته شده است.[۲۲]
- تحریمة القلم: مثنوی بسیار کوتاهی در حدود صد بیت که خطاب به قلم سروده و سپس وارد بعضی مسائل عرفانی شده است.[۲۳]
نوآوریها و تأثیرگذاریها
سنایی نخستین شاعری است که مضامین و اصطلاحات عرفان و تصوف را در قالب شعر در آورده است. پیش از او، محتوای قصیده، مدح، منقبت و محور توصیف بوده است.[۲۴] خاقانی، در حوزۀ قصیدۀ عرفانی و مولانا، سعدی و حافظ از غزلهای عارفانه و عاشقانۀ سنایی، تأثیر پذیرفتهاند.[۲۵]
درگذشت
برخی از منابع، یکی از دو تاریخ ۵۴۵ و ۵۵۵ قمری را تاریخ درگذشت سنایی و گروهی دیگر نیز ۱۱ شعبان ۵۴۵ق را بهعنوان تاریخ وفات او ثبت کردهاند.[۲۶]
آرامگاه
آرامگاه این شاعر عارف، در منطقهای بهنام «حکیم سنایی»، در شمال شهر غزنی امروزی، قرار داشته[۲۷] و زیارتگاه خاص و عام است.[۲۸]
پانویس
- ↑ دهخدا، لغتنامۀ دهخدا، ذیل واژۀ سنائی، وبسایت واژهیاب.
- ↑ دهخدا، لغتنامۀ دهخدا، ذیل واژۀ سنائی، وبسایت واژهیاب.
- ↑ «سنائی غزنوی»، وبسایت ویکی شیعه.
- ↑ جعفریان، تاریخ تشیع در ایران، ۱۳۸۷ش، ص۶۰۴.
- ↑ «سنائی غزنوی»، وبسایت ویکی شیعه.
- ↑ «سنائی»، وبسایت دانشنامۀ اسلامی.
- ↑ «سنائی غزنوی»، وبسایت ویکی شیعه.
- ↑ کتابشناسی سنائی؛ پایهگذار شعر عرفانی»، خبرگزای ایبنا.
- ↑ افراسیابپور و ولیپور، «انسان کامل از دیدگاه حکیم سنائی غزنوی»، 1391ش، ص91.
- ↑ افراسیابپور و ولیپور، «انسان کامل از دیدگاه حکیم سنائی غزنوی»، 1391ش، ص113.
- ↑ «سنائی غزنوی»، وبسایت ویکی شیعه.
- ↑ «سنائی»، وبسایت دانشنامۀ اسلامی.
- ↑ «زندگی نامه و سبک اشعار سنائی غزنوی»، وبسایت مؤسسه فرهنگی و آموزشی میزان هدایت.
- ↑ «زندگینامۀ سنائی غزنوی»، وبسیات مردان پارس.
- ↑ «زندگینامۀ سنائی غزنوی»، وبسیات مردان پارس.
- ↑ دهخدا، لغتنامۀ دهخدا، ذیل واژۀ سنائی، وبسایت واژه یاب.
- ↑ «کتابشناسی سنائی؛ پایهگذار شعر عرفانی»، خبرگزای ایبنا.
- ↑ «کتابشناسی سنائی؛ پایهگذار شعر عرفانی»، خبرگزای ایبنا.
- ↑ «کتابشناسی سنائی؛ پایهگذار شعر عرفانی»، خبرگزای ایبنا.
- ↑ «کتابشناسی سنائی؛ پایهگذار شعر عرفانی»، خبرگزای ایبنا.
- ↑ «کتابشناسی سنائی؛ پایهگذار شعر عرفانی»، خبرگزای ایبنا.
- ↑ «کتابشناسی سنائی؛ پایهگذار شعر عرفانی»، خبرگزای ایبنا.
- ↑ «کتابشناسی سنائی؛ پایهگذار شعر عرفانی»، خبرگزای ایبنا.
- ↑ «سنائی غزنوی»، وبسایت ویکی شیعه.
- ↑ «کتابشناسی سنائی؛ پایهگذار شعر عرفانی»، خبرگزای ایبنا.
- ↑ «سنائی و عطار؛ دیدگاههای فلسفی استاد غلامحسین دینانی»، وبسایت قدیرنیوز.
- ↑ «وضعیت آرامگاه حکیم سنائی غزنوی»، خبرگزاری مشرق.
- ↑ دهخدا، لغتنامۀ دهخدا، ذیل واژۀ سنائی، وبسایت واژه یاب.
منابع
- افراسیابپور، علیاکبر و ولیپور، و فلور، «انسان کامل از دیدگاه حکیم سنایی غزنوی»، نشریۀ عرفان اسلامی، شمارۀ 34، زمستان 1391ش.
- جعفریان، رسول، تاریخ تشیع در ایران، تهران، علم، چ2، ۱۳۸۷ش.
- دهخدا، علیاکبر، لغتنامۀ دهخدا، وبسایت واژهیاب، تاریخ بازدید: 1دی 1401ش.
- «زندگینامۀ سنایی غزنوی»، وبسیات مردان پارس، تاریخ بازدید: 1 دی 1401ش.
- «زندگینامه و سبک اشعار سنایی غزنوی»، وبسایت مؤسسه فرهنگی و آموزشی میزان هدایت، تاریخ بازدید: 1401ش.
- «سنایی و عطار؛ دیدگاههای فلسفی استاد غلامحسین دینانی»، وبسایت قدیرنیوز، تاریخ درج مطلب: 6 دی 1399ش.
- «سنایی»، وبسایت دانشنامۀ اسلامی، تاریخ بازدید: 1 دی 1401ش.
- «سنایی غزنوی»، وبسایت ویکی شیعه، تاریخ بازدید: 1 دی 1401ش.
- «کتابشناسی سنایی؛ پایهگذار شعر عرفانی»، خبرگزای ایبنا، تاریخ درج مطلب: 28 فروردین 1398ش.
- «وضعیت آرامگاه حکیم سنایی غزنوی»، خبرگزاری مشرق، تاریخ درج مطلب: ۲۵ بهمن ۱۳۹۰ش.