میله سخی

میله سخی؛ جشن و آیین برافراشتن عَلَم منسوب به امام‌ علی.

میلۀ سخی، در روز اول سال نو خورشیدی، با حضور پرشور مردم، مقامات و مهمانان خارجی در مزار شریف و کابل، آغاز می‌شود. مردم معتقدند نوروز با روز جانشینی حضرت علی مصادف بوده، به‌همین دلیل، به‌نشانۀ ارادت به آن امام، هر سال، پرچمی منسوب به‌ آن ‌حضرت ‌را بر ‌می‌افرازند.

مفهوم‌شناسی

میلۀ سخی که به آن جَهَنده‌بالا، جَندَه، عَلَم، جَدّه و ژَندۀ سخی هم می‌گویند، به‌معنای برافراشتن عَلَم حضرت علی در مسجد کبود مزارشریف و کابل است.

تاریخچه

این مراسم از تاریخچه‌ای طولانی برخوردار است. در عهد سلطان‌سنجر سلجوقی (530ق)، قبری منسوب به حضرت علی در قریۀ خواجه خیران، از قریه‌های اطراف شهر تاریخی بلخ، کشف می‌شود. سلطان‌سنجر بنایی روی آن مرقد می‌سازد که با حملۀ مغول ویران شده، اما پس از مدتی دوباره بازسازی می‌شود. همچنین، نائب محمد علم خان در سال 1288ش، چوبی محکم و صاف را از جنگل‌های ماوراءالنهر به‌عنوان علم مولا‌علی در روضۀ شریف برافراشت که هنوز هم مورد استفاده است.

شیوۀ برگزاری مراسم

میلۀ سخی در مزارشریف

میلۀ سخی، باشکوه‌ترین مراسم سال نو در افغانستان است که با تشریفات خاصی انجام می‌شود. چند روز پیش از نوروز، با مشارکت مقامات، روحانیون، تجار و اصناف مختلف بازار، کمیته‌ای برای مراسم، تشکیل می‌شود. رسته‌های زرگران، نقره‌کاران، مسگران و بزازان، هرکدام در نوسازی و تزیین در و دیوار روضۀ شریف و عَلَم شاه اولیا، سهیم می‌شوند. همچنین، قبل از فرارسیدن سال نو، مردم از شهرهای مختلف با خواندن شعر معروف «بیا بریم به مزار ملا ممد جان»، راهی مزارشریف می‌شوند تا خود را به مراسم جهنده‌بالا و میلۀ گل سرخ برسانند. صبح روز اول حَمَل (فروردین)، مردمی که از اقصی نقاط کشور و کشورهای همسایه، حتی کشورهای اروپایی،‌ در مزارشریف جمع شده‌اند، برای برپایی مراسم جهندۀ سخی، در روضۀ شریف گردهم می‌آیند. آنها تا چهل‌ روز در هتل‌های نزدیک روضۀ شریف، مکاتب و مساجد ساکن می‌شوند. در این ایام، مزارشریف بیشترین جمعیت زائر در داخل و بیرون روضه را دارد.

برپایی جهندۀ سخی

برافراشتن علم با سخنرانی مقامات حاضر در مراسم، شلیک 21 گلولۀ توپ و به پرواز در آمدن خیل عظیمی از کبوتران سفید، در میان هلهله و فریاد مردم آغاز می‌شود. لحظۀ برافراشته‌شدن علم، با دعا و خواستن حاجات از صاحب علم همراه است. آنها باور دارند اگر جهنده به آسانی برافراشته شد، سالی نیک و پربار را پیش رو دارند، اما اگر به سختی در جای خودش نصب شود، سال خوبی پیش روی آنها نخواهد بود. مکانی که علم سخی در آن برافراشته می‌‌شود، به‌سمت قبلۀ روضۀ شریف است که بر سر در آن شعری از عبدالرحمن جامی حک شده است:

گویند که مرتضی علی در نجف است		در بلخ بیا، ببین چه بیت‌الشرف است
جامی نه عدن گوی، نه بین الجبلین		خورشید یکی و نور او هر طرف است

در این مراسم مردم سعی می‌کنند پارچه‌هایی را به علم ببندند. سپس تکه‌هایی از پارچۀ علم دست‌دوزی شدۀ سبزرنگ را که روپوش آن است، به‌عنوان تبرک بردارند. علم مولا‌علی چهل‌ روز برافراشته است. روز چهلم، عَلَم را طی مراسم خاصی پایین می‌آورند.

نذر در میلۀ سخی

مردم در شب و روز نوروز، نذورات نقدی خود را به صندوق روضۀ شریف برده و در طول چهل ‌روز به ادای نذر و خیرات اقدام می‌کنند.

شفای بیماران

مردم معتقدند شاه اولیا، بیماران را شفا می‌دهد. آنها به امید شفا، بیماران خود را از سراسر کشور، حتی برخی افراد در کشورهای همسایه به روضۀ سخی می‌آورند. برخی گزارش‌ها از شفا یافتن بیماران در طول این مراسم شنیده شده است.

میلۀ سخی در کابل

میلۀ سخی در غرب دامنۀ کوه آسمایی (کوه تلویزیون)، در کابل، برگزار می‌شود. مردم معتقدند آن‌جا قدم‌گاه حضرت علی است.

شب میلۀ سخی

در کابل همانند مزارشریف، مردم شب سال نو را با دعا و خواندن اشعار منقبت (مدح) در وصف حضرت علی به پایان می‌رسانند.

برافراشتن علم در زیارتگاه سخی کابل

صبح روز اول سال، مقامات و همۀ اقشار مردم، در زیارتگاه سخی، گردهم می‌آیند. مراسم، با سخنرانی مقامات و روحانیون آغاز می‌شود. پس از آن، علما، پهلوانان و افراد موجه، عَلَم تزیین‌شده با پارچۀ سبز ابریشمی به‌نام جهندۀ سخی را در میان هلهله و هیجان مردم و با ذکر یاعلی، بلند می‌کنند. زائران، پارچه‌های ابریشمی گران‌قیمتی را به‌ نشانۀ تبرک و خواستن حوائج به عَلَم می‌بندند. سپس جندۀ مولا را به‌عنوان تبرک لمس کرده، می‌بوسند و حوائج خود را از حضرت علی می‌خواهند. آنها به این مناسبت، اشعاری را زمزمه می‌کنند:

نوروز رسید و عید اکبر گردید		برگِردِ سرِ ساقیِ کوثر گردید
امروز علی نشست برتخت نبی		زان روست که روز و شب برابر گردید

و یا

روز نوروزه خدا جان جهنده بالا می‌شود

از کرامات سخی جان کور بینا می‌شود

علم سخی در کابل نیز تا چهل‌روز برافراشته می‌ماند. در این مدت مردم به زیارت و نیایش می‌پردازند. روز چهلم طی مراسمی در حضور تعدادی از مردم با سخنرانی و دعا، علم را پایین می‌آورند.

منابع

• تدبیر، وحید، «جشن گل سرخ»، وب‌سایت جدیدآنلاین، تاریخ درج مطلب: 11 فروردین 1388ش.
• «جشن نوروز در افغانستان چگونه برگزار می‌شود؟»، وب‌سایت بویرنیوز، تاریخ درج مطلب: 14 فروردین 1400ش.
• «جهندۀ حضرت علی در مزار و کابل برافراشته شد»، وب‌سایت خاورمیانه، تاریخ بازدید: 26 آذر 1401ش.
• رجاء، نوروز، «جشن باستانی نوروز»، وب‌سایت روزنامۀ افغانستان ما، تاریخ درج مطلب: 30 اسفند 1395ش.
• رجایی، محمد سرور، «میله گل سرخ، پیوند میان نوروز و باورهای اعتقادی شیعه و اهل تسنن»، وب‌سایت خبرگزاری مهر، تاریخ درج: 3 فروردین 1392ش.
• رحیمی، رمضانعلی، «نوروز در شهرهای افغانستان»، وبلاگ رحیمی، تاریخ درج مطلب: 20 اسفند 1386ش.
• رحیمی، محمد هادی، «میله گل سرخ مزارشریف»، وبلاگ شکوه، تاریخ درج مطلب: 29 اسفند 1385ش.
• «زیارت سخی، مکان مقدس شیعیان و اهل تسنن در کابل»، وب‌سایت تسنیم، تاریخ درج مطلب: 16 خرداد 1395ش.
• «زیارتگاه سخی»، ویکی شیعه، تاریخ بازدید: 26 آذر 1401ش.
• شریعتی، حفیظ، «نوروز در افغانستان»، وبلاگ جاغوری، تاریخ درج مطلب: 1 فروردین 1390ش.
• شهیر، علی شیر، «جلوه‌های درخشان یک تاریخ؛ روضة سخی، مکان مذهبی در شهر تفریحی افغانستان»، وب‌سایت خبرنامه، تاریخ درج مطلب: 2 خرداد 1396ش.
• عابدوف، دادا جان، ترجمه، بهرام امیر احمدیان، آداب، آیین‌ها و باورهای مردم افغانستان، کابل، انستیتوت مطالعات استراتژیک افغانستان، 1393ش.
• گروه خبری بشارت، «نوروز و مردم افغانستان»، وب‌سایت بشارت‌نیوز، تاریخ بازدید: 26 آذر 1401ش.
• «میله گل سرخ؛ جشن مردمان مزارشریف»، وب‌سایت خبرگزاری مهر، تاریخ درج مطلب: 23 اسفند 1389ش.
• «نگاهی به آداب و رسوم عید نوروز در افغانستان»، وب‌سایت میزان، تاریخ درج مطلب: 1 فروردین 1395ش.
• «نوروز در آسیای میانه»، وب‌سایت شبکه شرق، تاریخ درج مطلب: 28 اسفند 1399ش.
• «نوروز در افغانستان»، وب‌سایت قاصدک24، تاریخ بازدید: 26 آذر 1401ش.