ویکی‌زندگی:Featured articles/2024/45
پرستار؛ از مهم‌ترین اعضای کادر درمان.
پرستار، به‌عنوان بزرگ‌ترین عنصر سیستم‌های مراقبت سلامتی نقش عمده‌ای در ارائۀ مراقبت مداوم و باکیفیت به بیماران دارد. پرستاری عبارت است از محافظت، ارتقا و بهینه‌سازی سلامت و توانایی‌ها، پیشگیری از بیماری و صدمه، تسکین رنج انسان از طریق تشخیص و حمایت در مراقبت از افراد و خانواده‌ها، اجتماعات و افراد جامعه که تحقق آن جز با بهره بردن از علم و استفاده از تکنولوژی نوین و نیز در سایۀ ارزش‌های والای انسانی و دینی قابل دسترس نیست. متخصصان معتقدند که الگوی سیستم پرستاری در ایران، با الگوبرداری از کشورهای اروپایی شکل گرفته است. اولین مدرسۀ پرستاری، در سال 1294ش، در شهر ارومیه راه‌اندازی شد. پس از آن و در سال 1337ش، داوطلبان با مدرک دیپلم می‌توانستند در یک دورۀ سه سالۀ پرستاری شرکت کرده و مدرکی معادل لیسانس برای آنها صادر می‌شد. سپس، رشته‌ای تحت عنوان «لیسانس پرستاری» در 1354ش، در وزارت علوم ایجاد شد که دوره‌ای 4 ساله را شامل می‌شد. نخستین دانشکدۀ پرستاری نیز در سال 1365ش، در دانشگاه‌های علوم پزشکی کشور تأسیس شدند. کارشناسان بر این باورند که پرستاران، برای ارائۀ گزارش صحیح حوادث، باید «تعهد حرفه‌ای» داشته باشند. تعهد حرفه‌ای به‌معنای رضایت قلبی و التزام عملی نسبت به وظایف تعیین‌شده برای انسان است. این تعهد، در صورتی اتفاق می‌افتد که حتی بدون حضور ناظران نیز، پرستار به وظایف خود به بهترین نحو ممکن عمل کند.
در حرفۀ پرستاری، تعهد حرفه‌ای به‌صورت صداقت و وظیفه‌شناسی پرستار در حرفۀ خود، تعریف می‌شود. گروه درمانی، به‌ویژه پرستاران، در بسیاری از مواقع، عواطف را جایگزین وظایف کرده و به‌محض به خطر افتادن جان یک بیمار، تمامی افکار قبلی خود را کنار گذاشته و تنها مسئلۀ مهم را نجاتِ جانِ بیمار و بازگرداندن سلامتی او می‌دانند.
دیگر مقالات منتخب: پسماند صفر – زاهد گیلانی – صهیونیسم