زبان عربی

از ویکی‌زندگی

زبان عربی، زبان مقدس مسلمانان و یکی از زبان‌های رسمی در سازمان ملل متحد.

زبان عربى را کامل‌ترین زبان قالبى دانسته‌اند که در آن، ساختار نقش اولیه را بر عهده‌ دارد.[۱] این زبان در شکل گفتاری، دارای گویش‌های مختلف و در شکل نوشتاری یکپارچه‌ و بر مبنای قرآن، استاندارد شده ‌است.[۲] زبان عربی، با داشتنِ سی گویش، رتبۀ ششم را در بین زبان‌های اصلی جهان دارد. این زبان، زبانِ رسمی 25 کشور و زبانِ مادری بیش از دویست میلیون نفر در دنیا است. پیشرفتِ اقتصادی کشورهای عربی، در توسعۀ آموزش سطح‌های مختلف زبان عربی، نقش داشته است.[۳]

تاریخچه

زبان عربی قبل از اسلام، به عربیِ جنوبی (یمن) و عربیِ شمالی (عربستان) تقسیم شده و بعد از اسلام، همین زبان عربی کلاسیک یا قرآنی است. تعریف ساختار اولیۀ دستور زبان عربی (نَحو) و همچنین ایجاد حرکت رویِ حروف به امام علی و شاگرد او به نام ابوالأَسود، نسبت داده شده است.[۴] قبل از بعثت حضرت محمد، زبان عربی از گویش‌ قبیله‌های مختلف عرب، شکل گرفته بود؛ اما پس از بعثت، گویش قبیلۀ قریش، محور اصلی زبان عربی شد.[۵]

ویژگی‌ها

زبان‌شناسان، برای زبان عربی، ویژگی‌هایی بیان کرده‌اند که به برخی از آنها اشاره می‌شود:

1- سرعتِ انتقال معنا و دقت بالا در بیان؛[۶]

2- ثابت بودن ساختار؛

3- زبانِ دین اسلام؛

4- غلبۀ حِس و قدرت بیان عاطفۀ درونی؛[۷]

5- شيوايي و رَسایی با استفاده از تمام فضای دهان، زبان و حلق؛[۸]

6- غنای لفظی و محتوایی (رساندن معنای زیاد با عبارت کوتاه)؛

7- وسعت معنایی و پایبند به قاعده و ساختار زبان؛

8- کامل، خالص و عاری از واژه‌های بیگانه؛

9- استفاده از ریشۀ کلمه برای ساختنِ زمان‌‌ها و شکل‌های مختلف کلمه، همراه با تنوع کلمات آهنگ‌دار.[۹]

فضیلت زبان عربی در روایات

زبان عربی در فرهنگ مسلمانان، دارای شرافت و افتخار است. پیامبر خدا فرموده است که زبان اهل بهشت، عربی است. در روایتی، سخن گفتن خداوند با پیامبران، به زبان عربی دانسته شده و بر دیگر زبان‌ها برتری داده شده است.[۱۰] همچنین زبان حضرت آدم در بهشت، زبان عبادت حضرت سلیمان و زبان حضرت یوسف در دیدار با پادشاه مصر، عربی دانسته شده و اشاره شده است که یاران امام زمان، به زبان عربی سخن خواهند گفت.[۱۱]

سطح‌بندی

پژوهشگران، زبان عربی را بر اساس کاربرد، به شرح زیر سطح‌بندی کرده‌اند:

۱- فَصیح کلاسیک یا قرآنی: زبانِ قرآن کریم، عربیِ کلاسیک و زبان مقدسی است که مسلمانان در اعمال دینی، از آن استفاده می‌کنند.[۱۲] قرآن، به زبان عربی،[۱۳] نازل شده و با صفت‌هایی از جمله مبين[۱۴] و بدون کاستی و کژی[۱۵]، توصیف شده است. در طول تاریخ، بافتِ زبان عربی از زبان قرآن، فاصله گرفته است.[۱۶]

۲- فصیح معاصر یا استاندارد مُدرن: پرکاربردترین نوع زبان‌ عربی که به‌عنوان عربی رسمی و نوشتاری شناخته و در آموزش، محیط رسمی، گزارش خبری و تألیف کتاب، استفاده می‌شود. این سطح، دارای لهجه‌های مختلفِ مصری، عراقی، خلیجی، سودانی و یمنی است.

۳- عامیانه دانشجویان: این سطح از زبان عربی، در آموزش تلویزیونی مورد استفاده قرار می‌گیرد.

۴- عامیانه روزانه: زبان گفتاری و محاوره‌ای در محیط معمولی و روزمره است که افراد مهاجر به کشورهای عربی نیز از این زبان استفاده می‌کنند.

5- عامیانه غیرجدی: زبان گفتاری که در نمایش‌نامه‌های کودکانه، طنز و برنامه‌های محاوره‌ای ساده، به‌‌کار می‌رود.[۱۷]

گویش‌ها

کارشناسان، گویش‌های عربی را به گویش مغربی، سودانی، مصری، عراقی، شامی و شبه‌جزیره‌ای، تقسیم کرده‌اند.[۱۸]

نقش زبان عربی در ادب پارسی

از نظر پژوهشگران، همکاری ادبی دورۀ عباسی در قرن چهارم، تأثيرپذيري متقابل زبان عربی و فارسی را رقم زد.[۱۹] برخی از نثر‌های فارسی، به‌خصوص در ترجمه‌ها، تابع دستور زبان عربی بوده‌اند و برخی، از جمله داستان‌های بلند، از زبان عربی پیروی نکرده‌اند.[۲۰] از دید کارشناسان، عواملی در أثرپذیری زبان پارسی از عربی، دخالت داشته است که به شرح زیر به آن‌ها اشاره می‌شود:

1-فتح‌های اسلامی و ورود واژه‌هایی همچون قبله، اذان، صلات، محراب، مسجد، جمعه و مؤمن، در زبان فارسی؛

2-حاکمیتِ‌ اسلام‌ بر ایران و تأثیرپذیری اسلامی زبان فارسی در استفاده از برخی تمثیل‌ها و تعبیر‌ها با ریشۀ قرآنی، از جمله حُسنِ یوسف، صبرِ ایوب‌، عصای‌ موسی‌، دمِ عیسی و مُلک سلیمانی؛

3-تأثیر‌گزاری رسایی و شیوایی زبان عربی بر وزن، ردیف و قافیۀ شعرهای پارسی؛

4-تقلید شاعران و حاکمان ایرانی از‌ نوع نگارش شاعران و خلیفه‌های عرب؛

5-بحث‌های شیعه و سنی و مسائل احساسی مذهبی؛

6-برپایی‌ مجالس‌ روضه‌‌ و تعزیه‌خوانی با استفاده از مرثیه‌های عربی.[۲۱]

نقش زبان عربی در فرهنگ ایرانیان

بعد از اسلام، زبان عربی، بخشی از فرهنگ دینی ایرانیان و کتاب‌های دانشمندان و علمای ایرانی به زبان عربی نوشته شده است. زبان عربی، در آموزش‌های رسمی، به‌عنوانِ واحد درسی در مدرسه و دانشگاه تدریس می‌شود.[۲۲] احترام به زبان عربی در فرهنگ ایرانی، رواج داشته و در نام‌گذاریِ شهرها و فرزندان، تأثیر‌گذار بوده است.[۲۳]

پانویس

  1. «تازه‌های نشر»، آیینۀ پژوهش، 1369ش، ج‌121، ص5.
  2. «مروری بر تاریخچه زبان عربی و قدمت آن»، وب‌سایت شبکۀ مترجمین ایران.
  3. «سطوح مختلف زبان عربی برای اهداف مختلف»، وب‌سایت موسسه حقوقی بین‌المللی سفیران ایرانیان، تاریخ بازدید: 17 شهریور 1401ش.
  4. «مروری بر تاریخچه زبان عربی و قدمت آن»، وب‌سایت شبکۀ مترجمین ایران.
  5. روحانی، «نقد كتاب واژه‌هاى دخيل در قرآن مجيد»، آیینۀ پژوهش، 1369ش، ج‌23، ص9.
  6. قادری و میرنژاد، «چرا زبان عربی کامل‌ترین زبان است؟»، وب‌سایت دفتر انتشارات و فناوری آموزشی.
  7. اسلامی، «چهارگانه جابرى عقل عربى از ادعا تا اثبات»، آیینۀ پژوهش، 1369ش، ج‌122، ص2.
  8. «تأثير متقابل ادبيات فارسي و عربي در گستره‌ي فرهنگ، تاريخ و جامعه»، پگاه حوزه، دفتر تبلیغات اسلامی حوزۀ علمیۀ قم، ج34، ص9.
  9. قادری و میرنژاد، «چرا زبان عربی کامل‌ترین زبان است؟»، وب‌سایت دفتر انتشارات و فناوری آموزشی.
  10. راویان چهارگانه، پایگاه اطلاع‌رسانی حوزه.
  11. «زبان عربی»، ویکی‌فقه دانشنامۀ حوزوی.
  12. قادری و میرنژاد، «چرا زبان عربی کامل‌ترین زبان است؟»، وب‌سایت دفتر انتشارات و فناوری آموزشی.
  13. سوره یوسف، آیه 2؛ سوره رعد، آیه 37.
  14. سوره نحل، آیه 103.
  15. سوره زمر، آیه 28.
  16. «تأثير متقابل ادبيات فارسي و عربي در گستره‌ي فرهنگ، تاريخ و جامعه»، پگاه حوزه، دفتر تبلیغات اسلامی حوزۀ علمیۀ قم، ج34، ص9.
  17. «سطوح مختلف زبان عربی برای اهداف مختلف»، وب‌سایت موسسه حقوقی بین‌المللی سفیران ایرانیان، تاریخ بازدید: 17 شهریور 1401ش.
  18. قادری، میرنژاد، «چرا زبان عربی کامل‌ترین زبان است؟»، وب‌سایت دفتر انتشارات و فناوری آموزشی.
  19. «تأثير متقابل ادبيات فارسي و عربي در گستره‌ي فرهنگ، تاريخ و جامعه»، پگاه حوزه، دفتر تبلیغات اسلامی حوزۀ علمیۀ قم، ج34، ص9.
  20. علیزاده، «ترجمه قرآنی»، دانشنامۀ بزرگ اسلامی، وب‌سایت کتابخانه مدرسه فقاهت.
  21. آذرنوش و دیگران، «اسلام»، ج 11، ص‌300.
  22. «زبان عربی، بخشی از هویت ملی و دینی ایرانیان است»، خبرگزاری دانشجویان ایران.
  23. بالاافکن، «گسترش زبان عربي و فرهنگ اسلام در بين ايرانيان و پيامدهاي آن با تكيه بر موالي»، ص34.

منابع

  • اسلامی، سیدحسن، «چهارگانه جابرى عقل عربى از ادعا تا اثبات»، قم، آیینۀ پژوهش، 1369ش.
  • آذرنوش، آذرتاش و دیگران، «اسلام»، دائرة‌المعارف بزرگ اسلامی، مرکز دائرة‌المعارف بزرگ اسلامی، 1399ش.
  • بالاافکن، سید اسد‌الله، «گسترش زبان عربي و فرهنگ اسلام در بين ايرانيان و پيامدهاي آن با تكيه بر موالي»، شهرکرد، دانشکده ادبیات و علوم انسانی، 1388ش.
  • علیزاده، مهبانو، «ترجمه قرآنی»، دانشنامۀ بزرگ اسلامی، وب‌سایت کتابخانه مدرسه فقاهت، تاریخ بازدید: 17 شهریور 1401ش.
  • «تازه‌های نشر»، قم، دو ماهنامه آیینۀ پژوهش، 1369ش.
  • «تأثير متقابل ادبيات فارسي و عربي در گستره‌ي فرهنگ، تاريخ و جامعه»، قم، دفتر تبلیغات اسلامی حوزۀ علمیه، دو هفته‌نامه پگاه حوزه، 1376ش.
  • روحانی، محمد‌حسین، «نقد كتاب واژه‌هاى دخيل در قرآن مجيد»، قم، آیینۀ پژوهش، 1369ش.
  • «راویان چهارگانه»، پایگاه اطلاع‌رسانی حوزه، تاریخ درج مطلب: 26 بهمن 1393ش.
  • «زبان عربی»، ویکی‌فقه، تاریخ بازدید: 18 شهریور 1401ش.
  • «زبان عربی، بخشی از هویت ملی و دینی ایرانیان است»، خبرگزاری دانشجویان ایران، تاریخ درج مطلب: 3 دی 1398ش.
  • «سطوح مختلف زبان عربی برای اهداف مختلف»، وب‌سایت موسسۀ حقوقی بین‌المللی سفیران ایرانیان، تاریخ بازدید: 17 شهریور 1401ش.
  • قادری، سیدصفی‌الله، میرنژاد، مریم، «چرا زبان عربی کامل‌ترین زبان است؟»، وب‌سایت دفتر انتشارات و فناوری آموزشی، تاریخ درج مطلب: 28 اردیبهشت 1399ش.
  • «مروری بر تاریخچۀ زبان عربی و قدمت آن»، وب‌سایت شبکۀ مترجمین ایران، تاریخ بازدید: 17 شهریور 1401ش.