سید حسین حسینی دره صوفی
سید حسین حسینی دره صوفی؛ از چهره‌های مبارز و روحانی مشهور در افغانستان.
سید حسین حسینی دره صوفی، متولد 1329ش، ولایت سمنگان در افغانستان و از افراد مؤثر در «سازمان نصر» بود که بعدها بخشی مهم از حزب فراگیر «وحدت اسلامی» در افغانستان شد. شهید سیدحسین حسینی، به‌عنوان یکی از مهمترین بازیگران تحولات سیاسی و نظامی افغانستان، دو دهۀ آخر عمر خود را وقف مبارزات سیاسی و نظامی کرد.
کودکی و تحصیلات
سید حسین حسینی، متولد کَمَج، از روستاهای ولسوالی (شهرستان) دره‌صوف در ولایت سمنگان بود. او، پس از فوت پدر در کودکی، تحت حضانت عموی خود، سیدحسن آخوند که مؤسس مدرسۀ امام صادق در کمج بود، پرورش یافت. سید حسین، تا 11 سالگی، مقدمات علوم را نزد عموی خود آموخت و پس از آن به تحصیل علوم دینی مشغول شد. او، در راستای کسب علم، به محافل علمی متعددی وارد شده و به حوزه‌های درسی برخی از علما نیز راه یافت. از جمله استادان او در تحصیل علوم دینی می‌توان به «شیخ محمدنبی»، «سید حاج میرزاحسین عادل»، «آیت‌الله عبدالحسین آخوندزوار»، « شیخ محمدعلی مدرس افغانی»، «آیت‌الله مصطفی خمینی» و «میرزا حبیب‌الله اراکی» اشاره کرد.[۱]
عزیمت به نجف
سید حسین حسینی، پس از تکمیل سطوح اولیۀ علوم دینی، در 1347ش، به نجف رفت. او، پس از زیارت عتبات عالیات، به‌عنوان آخرین زیارت، به حرم امام علی رفت. پس از آن، سیدحسین، تصمیم گرفت که در نجف بماند. او در زندگینامۀ دست‌نویس خود، به فوت آیت‌الله حکیم در همان سال اشاره کرده و تأکید می‌کند که تا آن زمان مقلد او بوده است. پس از فوت آیت‌الله حکیم، سیدحسین، آیت‌الله خمینی را به‌عنوان مرجع تقلید خود برگزید. همین موضوع، منجر به علاقۀ سیدحسین به حضور در جلسات درسی آیت‌الله خمینی در نجف شد و در همان سال، بارها با آیت‌الله خمینی دیدار کرد. سید حسین، در خاطرات خود به خواندن جزوۀ «حکومت اسلامی» امام خمینی اشاره می‌کند که با مطالعۀ آن، علاقۀ او به آیت‌الله خمینی بیشتر می‌شود. این علاقه، منجر به آشنایی سیدحسین با مصطفی خمینی، فرزند ارشد آیت‌الله خمینی، می‌شود. سیدحسین، از طریق این آشنایی‌ها، با اندیشۀ مبارزاتی و سیاسی امام خمینی نیز آشنا شد. سید حسین، پس از مدتی، روابط نزدیکی را با امام خمینی، آقامصطفی خمینی و محمد منتظری برقرار می‌کند. او، همچنین، به توسعۀ روابط سیاسی خود با سیاست‌مداران ایرانی و نیز روحانیون افغانستانی ادامه داده و تشکیلاتی به‌نام «روحانیت مبارز» را تأسیس می‌کند.[۲]
فعالیت‌های سیاسی
سیدحسین حسینی، در کنار عبدالعلی مزاری از اعضای فعال و مؤثر «سازمان نصر» در افغانستان بود (1358ش) و برای فعالیت بهینۀ این حزب، از روحانیون مبارز افغانستان در نقاط مختلف جهان از جمله قم، نجف، سوریه و کابل استفاده کرد. سیدحسین، همواره در راستای ایجاد ائتلاف بین احزاب شیعه در افغانستان تلاش می‌کرد. به‌همین دلیل، توانست جبهه‌ای واحد به‌نام «شورای ائتلاف اسلامی افغانستان» را تشکیل داده و خود نیز به‌عنوان نمایندۀ این سازمان و نیز «رئیس کمیسیون فرهنگی سازمان» به انجام وظیفه بپردازد. این ائتلاف هشت‌گانه برای سیدحسین بسیار با اهمیت بود و برای استحکام پایه‌های آن تلاش بسیاری کرد.[۳]
فعالیت‌های فرهنگی
سیدحسین، علاوه بر فعالیت‌های سیاسی، به انجام فعالیت‌های فرهنگی نیز علاقه‌مند بود. او، معتقد بود که زیربنای تمامی کارهای سیاسی و اجتماعی، اقدامات فرهنگی است. برگزاری کنگرۀ علامۀ شهید «سید اسماعیل بلخی» از جمله اقدامات فرهنگی سیدحسین حسینی بود که به‌منظور بزرگداشت شهید علامه بلخی، از بزرگان تاریخ افغانستان و اولین کسی که سخن از تشکیل جمهوری اسلامی در افغانستان به میان آورد، برگزار شد.
اندیشۀ سیاسی
سید حسین حسینی، سازمان نصر را یک وسیله برای اتحاد نیروها، علیه دشمن و تقویت خط اصیل اسلام می‌دانست. خطوط اصلی فکری سیدحسین حسینی، از نظر کارشناسان، به شرح زیر است:
- تدوام و تشدید مبارزۀ مسلحانه علیه روس اشغالگر؛
- اجتناب از درگیری‌های داخلی و پرهیز از جنگ؛
- تلاش در راستای تقویت صفوف جنبش مقاومت؛
- نفی مذاکره و سازش با دشمن؛
- حرکت در جهت خط امام خمینی؛
- افشاگری خطوط انحرافی «ناسیونالیستی» و مبارزه با هر نوع انحراف چپی و راستی.
او بر این باور بود که نه شرق و نه غرب، رهایی‌بخش افغانستان نبوده و تنها مکتب اسلام حقیقی می‌تواند زندگی مستقل و آزاد را برای مردم افغانستان به ارمغان آورد. سیدحسین اعتقاد داشت که چون شوروی با زور و قدرت وارد افغانستان شده، باید با زور و قدرت از افغانستان خارج شود. او، همچنین در راستای اتحاد شیعه و سنی در افغانستان تلاش کرده و همگی را به وحدت اسلامی فرامی‌خواند. از منظر او، نژاد، منطقه و ملیت مطرح نبوده و تنها افغانستان و بعد کل جهان اسلام در اولویت قرار داشت.[۴]
ویژگی‌های اخلاقی
اطرافیان و دوستان نزدیک سیدحسین، او را فردی وارسته و عارف معرفی کرده‌اند. هرچند، سیدحسین در اواخر عمر خود به مسئولیت‌های بسیاری مشغول بود، اما هرگز دچار قدرت‌طلبی، جناح‌سازی، تفرقه‌اندازی و تک‌روی نشده و همیشه جمع را بر فردیت ترجیح می‌داده است. اهل خانه و خانوادۀ سیدحسین نیز او را فردی صمیمی و با اخلاق معرفی کرده‌اند.[۵]
شهادت
سید حسین حسینی، پس از پیروزی انقلاب اسلامی در ایران، بارها به افغانستان رفته و در جبهه‌های نبرد به سر می‌برد. در 1366ش، سیدحسین به‌منظور بررسی یکی از پایگاه‌های سازمان نصر در هرات، همراه با کاروانی به این شهر سفر کرد که در میانۀ راه، در جادۀ تربت جام، خودرو او با دیدن یک تریلی، از کنترل خارج شده و واژگون می‌شود. سید حسین، در این سانحه، جان خود را از دست داده و به شهادت رسید. پیکر او را پس از تشییع در مشهد و تهران، به قم آورده و در ضلع جنوبی حرم حضرت معصومه، حجرۀ 25، به خاک سپردند.[۶]
پانویس
- ↑ «شهید سید حسین حسینی»، دانشنامۀ اسلامی.
- ↑ «حجه‌الاسلام سید حسین حسینی دره صوفی»، وب‌سایت افق اندیشه.
- ↑ «شهید سید حسین حسینی»، دانشنامۀ اسلامی.
- ↑ «شهید سید حسین حسینی»، دانشنامۀ اسلامی.
- ↑ سید امیرحسین حسینی ترکستانی، ستارگان حرم، ج6، بی‌تا.
- ↑ «زندگینامۀ شهید سید حسین حسینی؛ شهید مهرماه»، وب‌سایت پایگاه فرهنگ ایثار و شهادت، استان قم.
منابع
- «حجه‌الاسلام سید حسین حسینی دره صوفی»، وب‌سایت افق اندیشه، تاریخ بازدید: 24 آبان 1401ش.
- «زندگینامۀ شهید سید حسین حسینی؛ شهید مهرماه»، وب‌سایت پایگاه فرهنگ ایثار و شهادت، استان قم، تاریخ بارگذاری: 11 مهر 1395ش.
- سید امیرحسین حسینی ترکستانی، ستارگان حرم، بی‌تا.
- «شهید سید حسین حسینی»، دانشنامۀ اسلامی، تاریخ بازدید: 24 آبان 1401ش.