ایل شاهسون

ایل شاهسون؛ کوچ‌نشینان تُرک‌زبان دامنۀ سبلان در استان آذربایجان شرقی و اردبیل.

ایل شاهسون، عشایر کوچ‌نشینی هستند که زیستگاه آن‌ها بخش‌هایی از شمال غرب ایران به‌ویژه نواحی مغان و اردبیل است. ایل شاهسون از مهم‌ترین و معروف‌ترین ایل‌های استان آذربایجان شرقی به‌شمار می‌رود و دارای قدمت تاریخی طولانی است. زندگی آن‌ها بیشتر بر اساس دامپروری و کشاورزی و تولید صنایع دستی استوار است. ایل شاهسون در طول تاریخ در رخداد‌های سیاسی، اقتصادی و اجتماعی نقش‌های متعددی ایفا کرده‌اند.

مفهوم‌شناسی

واژۀ شاهسون در لغت، به‌معنای دوست‌داران شاه و نام عده‌ای از قبایل ترک ساکن ایران است. پس از تسلط شاه‌عباس اول بر قبایل ترک، عده‌ای از قبایل مختلف ترک در گروه جدیدی به نام قزلباش وارد شدند و شاهسون نامیده شدند. برخی معتقدند مفهوم شاهسون، سرسپاری به مذهب شیعه به‌خصوص حضرت علی و سنت صفویه بوده است. در زمان صفویه دولت عثمانی‌ از دشمنان دیرینۀ آن‌ها بوده و مخالفت شدید ایل شاهسون با عثمانی‌ها سبب شده، لقب شاهسونی یا پیروی از فرامین شاه به آن‌ها داده شود.

معرفی

اقوام و عشایر متعددی از جمله ایل شاهسون در استان اردبیل زندگی می‌کنند. ایل شاهسون از تعداد زیادی طایفه تشکیل شده است. نام طوایف در این ایل اغلب به« لو» ختم می‌شوند. هر طایفه از یک یا چند تیره تشکیل شده است. طایفه‌های ایل شاهسون و گروه‌های کوچ‌رو، بیش از ۴۰ طایفه هستند که بزرگ‌ترین و معروف‌ترین آن‌ها «قوجابیگلو»، «پلاتلو»، «فولادلو»، «طالش میکائیل‌لو»، «عربلو»، «پیرآیواتلو»، «قاراقاسملو»، «گوشلو»، «علی بابالو»، «مستعلی بیگلو»، «عیسی‌لو»، «دمیرچی‌لو»، «ساری خانلو» و «نوروزعلی بیگلو» است.

تاریخچه

پیشینۀ شکل‌گیری ایل شاهسون به قرن ۱۳‌میلادی و دوران بعد از حملۀ مغول به ایران و ورود ایلخانان به ایران بر می‌گردد. با گذر زمان ترکمان‌های قره قویونلو و آق‌قویونلو که ساکن شمال غربی ایران بودند، ضمن مبارزه با ترک‌های عثمانی حاکمیت‌‌های کوچک محلی در ایران را سرنگون کرده و حکومت‌های قدرتمندی را در منطقه ایجاد کردند. در آن دوران شاهسون‌ اتحادیه‌ای میان طایفه‌ها بود که هدف اولیه از تشکیل آن، تحکیم سلطنت صفویه و گسترش مذهب شیعه بوده است. امروزه شاهسون به همۀ کوچ‌نشینان آذربایجانی اطلاق می‌شود که به درخواست شاه‌عباس صفوی و به‌منظور حمایت و تشکیل سپاه پادشاه، دور هم جمع شده‌ بودند. برخی دیگر معتقدند پیشینۀ عشایر شاهسون به ترکمن‌هایی بر می‌گردد که حدود ۱۰۰۰ سال پیش به خراسان مهاجرت کرده و در نواحی شرق دریای خزر زندگی چادرنشینی و عشایری را برگزیدند. این گروه پس از شورش علیه محمود غزنوی به دشت‌ها و دامنه‌های کوه سبلان رفتند که گروهی از آنها در اردبیل و گروهی دیگر در دشت مغان ساکن شدند.

جغرافیا و جمعیت

ایل شاهسون از اقوام کوچ‌نشین و از بزرگ‌ترین اتحادیه‌های ایلی ایران هستند که از اصالت و فرهنگ غنی برخوردارند. اگر‌چه دامنۀ تردد آن‌ها به مراتع دشت مغان (قشلاق) و دامنه‌های کوه سبلان (ییلاق) محدود می‌شود؛ اما گروه‌های محدودی از شاهسون‌ها نیز به‌طور پراکنده در هشترود، میانه، بیجار، ورامین، قم، زنجان، نی‌ریز استان فارس و جنوب دریاچه بختگان، قزوین، ساوه، همدان و استان مرکزی زندگی می‌کنند. زبان آنها تُرکی و دارای لهجۀ ترکی اِلسَوَنی، شَسَوَن یا شَهسَوَن هستند. دین آنها اسلام و اغلب شیعه‌مذهب هستند. جمعیت شاهسون از دو ایل بزرگ به نام ایل شاهسون با 4/93 درصد، ایل قره‌داغ با 1/5 درصد جمعیت و دو طایفۀ مستقل به نام شاطرانلو با 8/3 درصد و طایفۀ فولادلو با 3/1 درصد، تشکیل شده است. این تعداد عشایر در ۵۷۲ قشلاق، ۷ زیست بوم، ۲۲ کانون توسعه و ۱۵۲۷ اوبه زندگی می‌کنند. عشایر شاهسون ۶ درصد جمعیت استان آذربایجان شرقی و در کل 5/6 درصد جمعیت عشایری کشور را به خود اختصاص داده‌اند.

ساختار اجتماعی

ایل شاهسون از نظر تقسیمات اجتماعی و سلسله مراتب ایلی به‌ترتیب از طایفه، تیره، کویک، اوبه و خانوار تشکیل شده است. اوبه، به چند خانواری که آلاچیق‌ها و کومه‌های خود را در کنار یکدیگر برپا کرده و چراگاه‌های مشترکی دارند، گفته می‌شود. در رأس هر طایفه شاهسون، ایل بِیگی قرار دارد که از سوی دولت تعیین شده و مسئولیت حفظ نظم و وصول مالیات را بر عهده دارد. اداره طایفه نیز برعهدۀ بِیگ است که از طرف ایل بیگی انتخاب می‌شود.

ظلم‌های حکومت قاجار و پهلوی به ایل شاهسون

ایل شاهسون از بزرگ‌ترین عشایر کشور هستند که در طول تاریخ به‌دلیل ظرفیت‌های بالای زندگی عشایری و در اختیار داشتن موقعیت مهم سیاسی در تحولات، معادلات قدرت، برقراری امنیت و توسعه پایدار در کشور نقش مهمی داشته‌اند. این امر سبب شد حاکمان و پادشاهان وقت اقدامات متعددی را برای محدود کردن قدرت، اقتصاد و نقش سیاسی ایل شاهسون انجام دهند. در دورۀ حکومت قاجار قلمرو شاهسون‌ها دچار تغییرات محسوسی شد که زندگی آنها را تحت تأثیر قرار داد. در زمان فتحعلی شاه با عقد قرارداد گلستان بین ایران و روسیه، بخش‌هایی از شمال مغان که سرزمین‌های قشلاقی شاهسون‌ها بود به تصرف روسیه در آمد. همچنین در معاهدۀ ترکمانچای بخش عظیم دیگری از منطقه قشلاق ایل شاهسون از سمت شمال مرز‌های ایران محدود شد و این امر بر جغرافیا و پراکندگی ایل شاهسون تأثیر گذاشت. همچنین سبک اصیل ایرانی که در زندگی عشایر رایج بوده مانند اتحاد و همدلی، قناعت، و اقتصاد وابسته به تولیدکنندگی نه مصرف‌گرایی، اهمیت به پوشش محلی و آداب و رسوم اصیل ایل، سبب شد پادشاهان وقت برای از بین بردن فرهنگ اصیل ایرانی و ترویج و تحمیل سبک زندگی مدرن و غربی اقدامات دیگری انجام دهند. در عصر پهلوی به‌دنبال مخالفت‌های ایل شاهسون با حکومت استبدادی پهلوی، طرح اسکان اجباری عشایر شاهسون به‌منظور کاهش قدرت، رکود فعالیت‌های دامی (دامپروری و تولیدات دامی) و ضربه به اقتصاد ایل شاهسون از سوی رضاخان پهلوی صورت گرفت. سیاست تغییر ساختارهای اجتماعی در این دوره در شکنندگی زندگی ایلات تأثیر اساسی داشت و موجب افزایش مهاجرت، کاهش محصولات دامی، بیکاری و حاشیه‌نشینی آنها شد. در دوران پهلوی برای از بین بردن سبک زندگی سنتی و نابودی فرهنگ با ایجاد پست‌های امنیه جهت جلوگیری از تمرد عشایر، استقرار مأمورین اسکان در نواحی اسکان داده شده، سوزاندن ابزار‌آلات کوچ‌نشینی و وضع قوانین محدود کنندۀ دامداری، عشایر کوچ‌نشین شاهسونی را مجبور به زندگی یکجانشینی کردند و با این کار سبک زندگی سنتی و اصیل عشایر شاهسون را دچار تحول کرده و با اجبار آنها به زندگی شهری، زندگی عشایر را در جهت مدرنیته و سبک زندگی غربی سوق دادند.

نقش ایل شاهسون در پیروزی انقلاب اسلامی

ایل شاهسون در طول تاریخ به میهن‌دوستی مشهور بوده‌اند. زندگی در کوهستان و دشت‌های آزاد و پهناور عشایری سبب ایجاد و تقویت روحیۀ دلاوری و جوانمردی در مردمان ایل شاهسون شد که این امر در تقویت روحیۀ مبارزه‌طلبی و ایستادگی در مقابل دشمن و استبداد، شاهسون‌ها، نقش اساسی داشته‌اند. عشایر شاهسون در رویدادهای سیاسی پیش و پس از انقلاب نقش‌آفرینی کرده و در مقابل نظام استبدادی پهلوی به مبارزه پرداختند. پس از پیروزی انقلاب به‌دلیل اهمیت جایگاه عشایر سراسر کشور از جمله ایل شاهسون و نقش‌آفرینی آنها در تحقق پیروزی انقلاب اسلامی، ابتـدا سازمان امور عشايـر تشکیل شد که مسـئول رسيـدگي بـه مسـائل عشاير بوده و امکانات لازم برای کاهش سختی‌های زندگی عشایری مانند حمل و نقل و جاده‌سازی، تأمین منابع آبی، برق‌رسانی و ارائه خدمات آموزشی و وام‌های کشاورزی برای توسعه و احیای سبک زندگی كـوچ‌نشينـي عشایری (دامداری و کشاورزی) را مهیا کردند.

شیوۀ زندگی

زندگی ایل شاهسون به‌صورت کوچ‌نشین، نیمه کوچ‌نشین و یکجانشینی است. شاهسون‌ها اغلب به‌صورت سنتی و ایلی زندگی می‌کنند. قشلاق عشایر شاهسون‌ اردبیل بیشتر در دشت مغان (سرزمین حاصلخیز و وسیعی که در شمال شرقی آذربایجان و جنوب غربی دریای خزر) بوده و مشکین‌شهر، اهر و هریس ییلاق اقامت آنها است. این مناطق از نقاط پر محصول کشور به‌شمار می‌رود و شرایط اقلیمی آن متاثر از کوه سبلان است. زندگی عشایر شاهسون به‌صورت کوچ‌نشینی است که در فصول گرم و سرد انجام شده و به دو صورت عمودی و افقی اتفاق می‌افتد. در استان اردبیل کوچ عشایر به‌صورت عمودی است و آن‌ها از کمترین ارتفاع (پنج متر از سطح دریا) کوچ را شروع کرده و تا ارتفاع 4500 متر بالاتر از سطح دریا ادامه می‌دهند، سپس در آن مکان به برپایی چادر عشایری می‌پردازند. شاهسون‌ها طی ییلاق و قشلاق در مجموع حدود ۴۰۰ کیلومتر راه می‌پیمایند. زمان شروع ییلاق و قشلاق و مدت اطراق و توقف در مراتع مسیر بر اساس شرایط اقلیمی و آب‌وهوایی منطقه در سال‌های مختلف متغیر است. ییلاق شاهسون‌ها به‌طور معمول ۴۵ روز بعد از شروع بهار آغاز می‌شود و ۱۵ تا ۲۰ روز طول می‌کشد. آنها اوایل خرداد ماه در دامنه‌های سبلان آلاچیق برپا می‌کنند و در ماه‌های تیر و مرداد به ارتفاعات بالاتر کوه سبلان می‌روند. قشلاق ایل شاهسون اواسط یا اواخر شهریور شروع می‌شود و ۴۰ تا ۴۵ روز به طول می‌انجامد؛ در مسیر قشلاق، نزدیک دشت مغان (ارشق، تازه کند) آلاچیق برپا می‌کنند و پس از چند روز به دشت مغان می‌روند و تا اواخر فروردین یا نیمه‌های اردیبهشت آنجا می‌مانند. گروه دیگری از ایل شاهسون، رمه‌گردان هستند که همه اعضای خانوادۀ آن‌ها در یکی از قطب‌های اصلی ییلاق یا قشلاق ساکن هستند و کوچ نمی‌کنند؛ اما به‌دلیل اینکه زندگی آن‌ها متکی به دامداری است، دام‌های خود را همراه چوپانان و برخی از افراد خانواده که غالباً پسران هستند به کوچ موقت می‌فرستند.

نقش و شغل بانوان در ایل شاهسون

زنان نقش مهمی در ادارۀ امور خانواده مانند خانه‌داری و تربیت فرزندان و اقتصاد خانواده (دامداری، کشاورزی و صنایع دستی) ایفا می‌کنند. زنان پرتلاش از دیرباز تا به امروز همواره دوشادوش مردان خود در تمام سختی‌ها و مشکلات زندگی به ایفای نقش پرداخته‌اند. آنها مسئول تهیۀ آرد و خمیر و پخت نان، جمع‌آوری هیزم برای پخت غذا و گرمایش هستند. همچنین شغل زنان ایل شاهسون، تولید و فروش فرآورده‌های دامی مانند شیر، ماست، دوغ، روغن و کشک است که با این کار علاوه بر تأمین مایحتاج خانواده در اقتصاد خانواده و جامعه خود نیز اثرگذار هستند. از دیگر مشاغل زنان در ایل شاهسون تولید و فروش صنایع دستی مانند «جاجیم»، «نمد»، «خورجین» و «پشتی» است. بانوان ایل عشایر از همان سنین نوجوانی زمان فراغت خود را به تمیز کردن پشم گوسفند و نخ‌ریسی برای تهیۀ مواد اولیۀ صنایع دستی، اختصاص می‌دهند.

فرهنگ

پوشش: لباس‌های محلی مخصوص ایل شاهسون پِتاوا، چاروق، شَته و کِپی است که از شاخص‌های پوشش ایلات شاهسون هستند. پوشش مردان ایل شاهسون متشکل از پالتوی بلندی از جنس پارچۀ پشمی، شلوار و کلاه ترک‌دار است. جنس کلاه مردان ایل از جنس بره تازه به دنیا آمده تهیه می‌شود که در افغانستان نیز رایج است و از آن به قرقل یاد می‌شود. شکل و جنس کلاه در ایل شاهسون بر اساس جایگاه فرد در ایل و طایفه برای هر فرد متفاوت است. در زیر پالتو کوینگ معمولی پوشیده می‌شود و کفش مردان ایل نوعی کفش با زیره چرمی و رویه پشمی است که آن را «چاروق» می‌گویند. پوشش غالب زنان شاهسون از 10 تکه تشکیل شده و تنوع آن نسبت به پوشش مردان ایل بیشتر است و شامل موارد زیر است:

1. کوینَک (پیراهنی بلند از رنگ‌های متنوع و شاد)؛
2. دامن شِلیته‌ای (شبیه دامن‌های بانوان گیلان، بختیاری و قشقایی)؛
3. یایلیق (چارقد یا روسری گل‌دار که با یک کلاغی بسته می‌شود)؛
4. آیلن یایلیقی (چارقدی که از روی یایلیق و برای نگهداشتن آن در بالای پیشانی بسته می‌شود)؛
5. آراخچن (عرق‌چین)؛
6. یِل (نیم‌تنۀ ساده زمستانی که روی جلیقه می‌پوشند)؛
7. جوراب؛
8. جُلقا (جلیقۀ بدون آستین که روی آن‌ها با سکه‌های طلا و نقره یا فلزی دوخته می‌شود که تعداد سکه‌ها نشان‌دهنده میزان ثروت خانواده است)؛
9. باشماق (کفش)؛
10. یاشماق (دستمالی که روی دهان می‌بندند).

آداب و رسوم: از جمله آداب و رسوم رایج در میان ایل شاهسون، یادگیری تیراندازی و شکار است. همچنین آنها در مناسبت‌های دینی و مذهبی مانند عید فطر و عید قربان که از اعیاد مهم در میان ایل شاهسون‌ است به قربانی کردن و پخش گوشت آن در میان چادرهای همسایه و اطرافیان و نزدیکان خود می‌پردازند. احترام و تکریم بزرگتر‌های ایل، طایفه و خانواده از ویژگی‌های بارز ایل شاهسون است. آن‌ها در این اعیاد نزد بزرگان و ریش‌سفیدان اوبه می‌روند. عید نوروز و چهارشنبه‌سوری نیز از شادترین روزهای شاهسون‌ها محسوب می‌شود. اهالی ایل در شب چهارشنبه‌سوری آجیلی از نخودچی و گندم برشته درست کرده، آتش‌ روشن می‌کنند، بچه‌ها از روی آتش می‌پرند و صبح چهارشنبه آب‌تنی می‌کنند. از جمله رسوم شاهسون‌ها در عید نوروز، دید و بازدید با خویشاوندان و اطرافیان و هدیه دادن تخم‌مرغ رنگی به بچه‌ها است. همچنین موسیقی و استفاده از آلات مختلف موسیقی از جمله نی، توتک، تار، ساز و گارمان در میان این ایل رواج دارد. موسیقی متداول در میان عشایر شاهسون، عاشیقی است و نوازندگان این موسیقی محلی شاهسونی را عاشیق‌لَر می‌نامند. آنها با ساز زهی (چگو) اغلب به سرودن اشعار و داستان‌های حماسی و عاشقانه می‌پردازند. از مشهور‌ترین اشعار و موسیقی‌های شاهسون شامل گرایلی، قوشی، تجنیسی، بایاتی، باغلاما، دیوانی، خلق و ماهنسی هستند.

همسرگزینی در ایل شاهسون

انتخاب همسر در ایل شاهسون به شکل سنتی و اصیل ایرانی صورت می‌گیرد. به‌دلیل سبک زندگی ایلی و عشایری رایج در شاهسون‌ها، اغلبِ ازدواج‌ها به‌صورت درون طایفه‌ای صورت می‌گیرد. خواستگاری در ایل شاهسون به این شیوه است که در آن دو فرد ریش سفید از طرف خانواده داماد برای خواستگاری به چادر خانواده عروس می‌روند. پس از اینکه درخواست از جانب آنها مطرح شد، خانوادۀ دختر پس از تحقیق و مشورت با دختر خود در صورتی که پاسخ آن‌ها مثبت باشد به خانوادۀ داماد اطلاع داده و به نشانۀ موافقت با عهد و پیمان خواستگاری، شیرینی می‌خورند. سپس خانوادۀ داماد به محل عروسی می‌روند و روسری کلاغی، گردن‌بند، آینه و شیرینی با خود می‌برند. جشن‌ عروسی در ایل شاهسون به یک روز محدود نشده و متناسب با بزرگی طایفه و تمکن مالی خانوادۀ داماد، گاهی تا ۲۰ روز نیز طول می‌کشد. در پایان مراسم اقوام و نزدیکان مبلغی را به‌عنوان طیانه (پول شیرینی) به صاحب مراسم می‌دهند.

شغل و توانمندی اقتصادی

ایل شاهسون بیشتر دامدار هستند و بخش عمده‌ای از معیشت آن‌ها با دامداری در مراتع ییلاقی و قشلاقی، تولید شیر و فرآورده‌های لبنی تأمین می‌شود. عمدۀ دام‌های شاهسون را گوسفند‌های نژاد مُغانی و شتر دو‌کوهانه تشکیل می‌دهند. کشاورزی نیز از دیگر مشاغل ایل شاهسون بوده که در دهه‌های اخیر در پی افزایش زندگی یک‌جا‌نشینی در ایل شاهسون علاوه بر دامداری، کشاورزی در جلگه‌های اطراف ارس و مغان به‌صورت گسترده‌تری توسط آن‌ها صورت می‌گیرد. همچنین تولید صنایع دستی از دیگر منابع کسب درآمد شاهسون‌ها به‌شمار می‌رود. ویژگی‌های منحصربه‌فرد قوم شاهسون مانند آداب و رسوم و سبک زندگی عشایری، آنها را به یکی از جاذبه‌های فرهنگی کشور تبدیل کرده است و سبب شده در فصل کوچ گردشگران بسیاری را به‌ سوی خود بکشانند.

صنایع‌ دستی

با توجه به اشتغال عشایر شاهسون به شغل دامداری، آنها متناسب با دسترسی به ملزومات و مواد اولیه برای تولید صنایع دستی که مهم‌ترین آنها ورنی‌بافی است، اقدام به تولید صنایع دستی محلی ایل شاهسون کرده‌اند. همچنین تولید دست‌باف‌هایی مانند قالی و قالیچه، گلیم، زیلو، جاجیم و خورجین، پلاس (چادر)، چوقا یا برک، کلاه، دستکش، جوراب، گیوه، پاپوش، حصیر و مفرش از دیگر صنایع دستی ایل شاهسون است که اغلب توسط بانوان هنرمند ایل تهیه می‌شوند. این گونه سازه‌ها، فرهنگ سنتی و غنی ایل شاهسون را به تصویر می‌کشند.

مسکن ایل شاهسون

آب‌وهوای نسبتاً سردی که بر ییلاق و قشلاق عشایر شاهسون حاکم است، سبب شده آن‌ها از چادرهای محلی و دست‌بافتی که تولید بانوان ایل است، استفاده ‌کنند؛ زیرا بیشترین هماهنگی را با شرایط اقلیمی منطقۀ زندگی آن‌ها دارد. شیوۀ اسکان آنها استفاده از آلاچیق، کومه و چاتما است که متداول‌ترین آنها همان آلاچیق و کومه است.

1. آلاچیق‌های نیم‌کره‌ای: سازه‌ای چوبی متشکل از ۲۳ تا 28 چوپ صیقل یافته به‌نام «چوبوغ» است. این چوبوغ‌ها از قسمت فوقانی به نیم‌کره گنبدی شکل چوبی (چنبره) متصل هستند که پوشش خارجی آن چادری از جنس نمد سفیدی است که از پشم حلاجی شده گوسفندان، با مهارت خاصی تولید می‌شود. نمد‌ها توسط مردان به قطعات منظمی به‌نام ترک بریده و متناسب با اندازه و شکل آلاچیق دوخته می‌شوند. این آلاچیق محل زندگی و پذیرایی از مهمانان است. درون آلاچیق با دست‌بافت‌های زنان شاهسون پوشانده و تزئین شده و سرِ دربِ ورودی آن، منگوله‌هایی آویزان می‌کنند. این چادرهای خاص ایل شاهسون در محلی به‌نام یورد، برپا می‌شوند. با استقرار اولین آلاچیق یا کومه، سنگ‌چین‌هایی به‌صورت هلالی به‌منظور ایجاد فضایی برای گذاشتن فارماش (جارخت‌خوابی پشمی) و باقی اسباب و وسایل اطراف آن، چیده می‌شود. سنگ‌چین از نفوذ رطوبت و نم به داخل وسایل جلوگیری می‌کند.
2. کومه‌های دالانی شکل: کومه نوع دیگر مسکن شاهسون است. کومه‌ها طوسی رنگ، دالانی شکل و کوچک‌تر از آلاچیق‌ها هستند. کومه با استفاده از چوبوغ‌های جنگلی بدون صیقل ساخته و با نمدهای زبری پوشانده می‌شوند. کومه غالباً برای طبخ غذا و تولید لبنیات استفاده می‌شود؛ اما در برخی موارد افراد کم‌بضاعت ایل نیز در آن‌ها زندگی می‌کنند.

نقش ایل شاهسون در اقتصاد ملی

ایل شاهسون به‌دلیل زندگی متکی به دامپروری و کشاورزی که دارد، نقش مهمی در اقتصاد کشور و تأمین فرآورده‌های دامی کشور (مانند گوشت، پنیر، دوغ، ماست، کره، روغن محلی) دارد. ایل شاهسون مغان با پرورش 5/1 میلیون واحد دام توانسته ۱۰ هزار و ۵۰۰ تن گوشت قرمز، ۴۳ هزار و ۵۰۰ تن شیر، یک هزار و ۵۰۰ تن پشم و ۵ هزار و ۴۰۰ تن پنیر تولید و عرضه کرده و نقش مهمی در تولیدات دامی ایفا کند. همچنین تولید محصولات باغی و زراعی به‌عنوان شغل دوم و صنایع دستی به‌عنوان شغل سوم اهالی ایل شاهسون محسوب می‌شود. همچنین تولید و فروش صنایع دستی و مواد اولیه آن (مانند پشم و نخ) به داخل و صادر کردن این محصولات به خارج از کشور؛ نه‌تنها سبب سود اقتصادی برای کشور می‌شود، بلکه به ترویج بخشی از فرهنگ ایرانی در جهان کمک می‌کند. آوردۀ خالص حاصل از مجموع تولیدات زراعی، باغی و صنایع دستی ایل شاهسون رقمی بالای ۲ هزار و ۲۵۰ میلیارد تومان است.

چالش‌های فرهنگی و اجتماعی

امروزه با گسترش سبک زندگی مدرنیته، گرایش افراد ایل شاهسون به اسکان دائمی بیشتر شده که این امر از بزرگ‌ترین چالش‌هایی است که زندگی عشایری و کوچ‌نشینی ایل شاهسون را تهدید می‌کند. همچنین دستور رضاشاه به اسکان اجباری عشایر، ميـزان تعلق افـراد ایل به زندگی کوچ‌نشینی را کمتر کرد و بسیاری از آداب و رسوم زندگی ایلاتی را دچار تحـول کرد. زندگی یکجانشینی سبب شد، ایل شاهسون به‌لحاظ قدرت سیاسی نیز نسبت به قبل دچار افول شود. ترویج زندگی یکجانشینی سبب ‌شد عقاید و باورهای مذهبی و نوع گویش و زبان ایل شاهسون تحت تأثیر مناطق همسایه آن‌ها قرار گیرد.

منابع

• آذری، معرفت، «تولیدات دامی چشمگیر عشایر شاهسون در کشور»، خبرگزاری فارس، تاریخ درج مطلب: 6 خرداد 1400ش.
• امیری، پیام و جدیدی، ناصر، «کوچ‌نشینی ایل شاهسون در استان مرکزی»، نشریۀ مطالعات ایلات و عشایر، شمارۀ 2، 1400ش.
• دهخدا، علی‌اکبر، لغت‌نامه، وب‌سایت واژه‌یاب، تاریخ بازدید: 6 دی 1402ش.
• دهقانی، علی و همکاران، «نقش ایلات شاهسون و شکاک در تحولات سیاسی، اقتصادی و اجتماعی
• میاندوآب، در دوران قاجار و پهلوی»، فصلنامۀ جامعه‌شناسی سیاسی ایران، شمارۀ 27، 1401ش.
• «رموز پنهان در لباس عشایر ایل شاهسون»، وب‌سایت دالغا، تاریخ بازدید: 7 دی 1402ش.
• «عشایر ایل «شاهسون» سند هویتی تاریخ پربار اردبیل»، خبرگزاری مهر، تاریخ درج مطلب: 12 فروردین 1402ش.
• عین‌اله‌زاده، اسماعیل، «مردم‌شناسی تاریخی ایل شاهسون آذربایجان»، فصلنامۀ تاریخ نامۀ ایران، شمارۀ 4، 1391ش.
• قاسمی، محمدعلی، «قبایل مرزنشین ایران: ایل شاهسون معرفی و نقد کتاب»، نشریۀ مطالعات ملی، شمارۀ 3، 1383ش.
• کشاورز، محمد و همکاران، «فرآیند اسکان شاهسون‌های دشت مغان در دورۀ رضاشاه (1310-1320ش)»، فصلنامۀ تاریخ ایران، شمارۀ 85، 1398ش.
• وکیلی، زیبا، «عشایر شاهسون | تاریخچه، فرهنگ و طوایف ایل شاهسون»، وب‌سایت کجارو، تاریخ درج مطلب: 29 تیر 1401ش.
• «همه چیز درباره ی عشایر شاهسون و زندگی زیبای آنان»، وب‌سایت مجله گردشگری الی‌گشت، تاریخ درج مطلب: 22 مهر 1398ش.